Mijn ervaringen met Brabantia gaan terug tot de vijftiger jaren en de huishoudelijke artikelenwinkel van mijn ouders, waar ik bijna twintig jaar gewerkt heb voordat ik bij het vakblad Gemengde Branche terecht kwam.

De winkel van mijn ouders was gevestigd in een drukke laan in Den Haag, met een grote verscheidenheid aan winkels. Inde vijftiger en zestiger jaren was het altijd druk op straat en in de winkel. Als ‘s ochtends de winkeldeur openging, waren er al klanten. De grote winkelcentra bestonden toen nog niet, evenals de winkelketens en filiaalbedrijven met hun dominante en massale reclamecampagnes. Concurrentie was er wel maar niet zo agressief als nu. De huishoudbranche floreerde, tot in het kleinste dorp vond he een huishoudelijke artikelenwinkel en men hield zich aan de door de fabrikant voorgeschreven prijzen. De winkel van mijn ouders was zulk een typische huishoudwinkel. Het assortiment werd gedragen door bekende en vertrouwde merkartikelen waaronder Brabantia. Helder voor ogen staan mij nog artikelen als de KTS-bussen, het trip trapje, de broodtrommel, de closetrolhouder, het handdoekenrekje, de spaardoos, het gietertje, de 1-pits en 2-pits komfoortjes en niet te vergeten de strijktafel, ik heb er op de fiets honderden bezorgd bij de klanten. Brabantia-artikelen waren niet alleen nuttige artikelen maar vooral met Moederdag en in de decembermaand graag gewilde geschenkartikelen. Er werd door Brabantia aandacht besteed aan toepassing van de juiste materialen, aan kleuren en decors, ten aanzien waarvan door de detailhandel overigens wel eens geklaagd werd dart de Brabantia-decors en kleuren elkaar wel erg snel opvolgden….

Het waren voor de huishoudbranche relatief rustige en overzichtelijke jaren, de vijftiger en zestiger jaren, waaraan vanaf begin zeventiger jaren echter een einde kwam door onder meer afschaffing van de verticale prijsbinding, waardoor niet langer verkoopprijzen, maar adviesprijzen vanuit de fabrikant voorgeschreven konden worden en de opmars van prijsagressieve winkelformules. Ook in die turbulente jaren is de traditionele huishoudbranche voor Brabantia echter altijd een belangrijk afzetkanaal gebleven. In een periode die ten aanzien van ok de huishoudelijke artikelenwinkels gekenmerkt werd door drastische wijzigingen in de distributie en vooral door de opkomst van filiaalbedrijven, heeft Brabantia een strikte prijs- en merkenpolitiek ontwikkeld en consequent doorgevoerd. Op basis van deze visie is men er dan ook in geslaagd om zowel de traditionele huishoudbranche als de verschillende nieuwe distributiekanalen te bedienen en daarbij frictie tussen beide te vermijden. De consequentie van een merkbeleid is immers dat men alom vertegenwoordigd moet zijn, dus in dit geval bij alle verkooppunten van huishoudelijke artikelen, hetgeen de consument trouwens ook verwacht. In de ogen van de consument staat het merkartikel Brabantia voor kwaliteit, betrouwbaarheid en doelmatigheid en ook onder de nieuw ontstane omstandigheden heeft het concern er alles aan gedaan om dat beeld in stand te houden. Het Brabantia-product staat tegelijkertijd voor een bepaalde prijs. Wat overigens niet betekent dat men bepaalde acties uit de weg gaat. Dit zijn echter doorgaans landelijke acties die voor de gehele branche gelden.

Woorden vervliegen, het geschrevene blijft….
In 1976 kreeg ik het aanbod om te gaan werken bij het vakblad Gemengde Branche. Brabantia was een super relatie van het vakblad. De fabriek was een van de allereerste adverteerders in het blad, dat in oktober 1948 voor het eerst verscheen en de relatie is nooit verstoord of onderbroken. Met namen in de voor- en najaarsbeursuitgaven was Brabantia altijd present met schitterende foto’s in kleur van de noviteiten en ook in onze redactionele kolommen kwam Brabantia met grote regelmaat aan de orde. Of het nu berichtgeving betrof over een informatief bezoek aan de fabriek in Valkenswaard, de allereerste Brabantia-winkel in Alkmaar, de tragische brand die de fabriek Valkenswaard trof, de introductie van de Brabantia “Herman Brood broodtrommel”, het feest rond de zes miljoenste strijktafel of een bezoek aan de International Housewares Show in Chicago.

Mijn eerste Brabantia-interview werd gepubliceerd in januari 1978, een gesprek met een van de directeuren van Brabantia met als onderwerp het internationale profiel van het bedrijf. In de loop der jaren zouden er nog heel veel interviews en gesprekken met Brabantia volgend, die altijd in een openhartige, vertrouwelijke en vooral prettige sfeer plaatsvonden, er bestonden absoluut geen restricties.

De herinnering blijft….
Mijn ervaringen met Brabantia werden herinneringen aan Brabantia toen ik in september 2000 officieel afscheid nam. Ik koester die herinneringen. Ze liggen opgeslagen in een aantal plakboeken en een bescheiden archief. Ik blader ze nog wel eens door en ben dan voor even weer in de sfeer van weleer en herinner mij al die ontmoetingen en gesprekken. Herinneringen maken ook duidelijk hoezeer het verleden de bron is van het heden en het heden weer de bron van de toekomst. Datzelfde geldt voor Brabantia. Het honderdjarig bestaan werd alleen maar mogelijk omdat er destijds een stevig fundament werd gelegd en door volgende generaties verder uitgebouwd. Zulks is een oprecht compliment en een hartelijke felicitatie waard.

Vrijdag 22 september 1989, een dag die in mijn geheugen gegrift staat. Ik zat in een vergadering toen rond het middaguur het brandalarm ging. Van een oefening was geen sprake, dat wist ik zeker, want die organiseerde ik zelf, dus ik rende naar de voorzijde van het gebouw. Al snel werd duidelijk dat er brand was uitgebroken in het grondstoffenmagazijn. Het magazijn lag tussen twee productieafdelingen in en was omgeven met brandmuren en dubbele branddeuren. Ik schatte dan ook in dat de brand beperkt zou kunnen worden tot het magazijn en dat de productieafdelingen gespaard zouden blijven.

De gemeente-brandweer van Valkenswaard was met loeiende sirenes al onderweg en onze eerste zorg was om alle medewerkers uit het gebouw te krijgen. “Koppen” werden geteld, opnieuw geteld en weer opnieuw geteld. Totdat we zeker wisten dat iedereen het gebouw verlaten had.

Onze tweede zorg betrof het tegengaan van verspreiding van de brand. We controleerden de brandmuren met grote regelmaat. Zouden ze het houden? Op enig moment hoorden we geluiden vanuit het grondstoffenmagazijn. Geluiden die we niet herkenden, maar die zo dreigend waren dat iedereen in de buurt van de brandmuur zich uit de voeten maakte. En dat was maar goed ook, want direct daarop stortte een groot deel van de brandmuur in met als gevolg dat de vuurzee zich kon verplaatsen naar een van de productieafdelingen. Binnen no time stond letterlijk de hele boel in lichtenlaaie. Brandweerkorpsen vanuit de regio werden opgeroepen en bestreden de brand. Zij hebben gezorgd dat het gedeelte met daarin de spuiterijen en de kunststofafdeling gespaard zijn gebleven. Rond 14.30 uur werd het sein “brand meester” gegeven, het nablussen duurde echter nog tot halverwege de zaterdag.
De oorzaak is tot op de dag van vandaag nog altijd niet met zekerheid vastgesteld, maar we denken dat het rookgedrag van medewerkers een rol gespeeld heeft. De schade was enorm, in guldens uitgedrukt zo’n 34 miljoen.

In de dagen na de brand werden direct professionele schoonmaakploegen ingezet en werd begonnen met de sloop van gruwelijke hoeveelheden verwrongen staal. En natuurlijk werd meteen een begin gemaakt met de nieuwbouwplannen. Dag en nacht is er gewerkt door vele Brabantianen en razend snel konden we weer starten met de productie.

Vandaag de dag denk ik nog steeds met veel trots terug aan de wijze waarop we toen met elkaar Brabantia weer opgebouwd hebben. Als veiligheidsman in hart en nieren kan ik niet anders afsluiten dan met de boodschap; “Houd je aan (brand)veiligheidsvoorschriften!”

Brabantia was there for me when the impossible became possible, practicing honesty is the best policy, giving me the opportunity to grow and making it possible for me to meet extraordinary people.

Here’s my story: I have been working for Brabantia since January 10, 2000. I started on a six-month contract, replacing a colleague who was on maternity leave. After 3 months, my manager offered me a permanent contract. And so I became a true Brabantiaan.

A few months later I visited a doctor because I did not feel well. I returned to a doctor who knew me well from the past. When we met earlier, he had done quite some tests and unfortunately concluded that I was not able to have children of my own. When I returned to visit him for my complaints, he again did a thorough medical examination and then concluded, "It's a miracle. You're three months pregnant!" I was so happy and tears of joy ran down my cheeks!
The next day, I went to the office to see my manager with the happy news. I assumed that he would have second thoughts about my contract and I told him that I would understand his decision if he felt it would be best to keep it to the original six month period. He told me that day that he appreciated my honesty very much and assured me that he was very happy to have me as a permanent member of the team.

In 2010, I needed an HR training to bring my knowledge to a higher level and Brabantia provided the opportunity. My manager told me: “We are always open to people who want to learn and to develop themselves”. During the 6 month training, I met four HR specialists who became my friends. To this day, we are still close. We help each other in case of difficulties and we share our successes.

These examples really illustrate what Brabantia means to me. They are engrained in my memory and will always remain there. I am very grateful to be a part of Brabantia.

ENGLISH:
A baby and a job! Read this moving story about how Chansamone Sukhaseum found everything she ever wanted at Brabantia, and more.

Hoe overleef ik mijn Brabantia? Koop een vintage set.

ENGLISH:
Belinda has a smart tip on surviving your Brabantia.

Ik dacht: hier houd ik het geen week vol.

Ik had 10 jaar bij een bank gewerkt, maar toen er een advertentie in de krant verscheen met de tekst: “SNELGROEIEND, DYNAMISCH BEDRIJF VRAAGT enz..” zag ik voor mij meer mogelijkheden en na een uitgebreide testprocedure ben ik in 1957 bij Brabantia begonnen.

Ik begon op het bedrijfsbureau, een oude ruimte van ongeveer 20m2, gelegen in de fabriek aan de kant van de Brabantialaan. Wij zaten in die kleine ruimte met 7 mensen, door een muurtje (waarin twee loketjes) gescheiden van de perserij waar onder andere de zware 100-tons Raskin Excenterpers de hele dag stond te dreunen. Als het loketje openstond was dan ook niemand meer verstaanbaar. Het was een hele overgang na 10 jaar op een statig bankkantoor naar een toch wel rommelige fabrieksruimte.

Ik dacht hier houd ik het geen week vol. Maar al snel viel mij op dat er van die rommelige omgeving toch een zekere sfeer uitging. Er was een bepaalde, niet te omschrijven, band. Er was een grote openheid tussen leiding, personeel en directie. De hiërarchische afstand was klein, de toenmalige directie, de heer Van Elderen Senior (genoemd ‘Pa van Elderen”) en de heren Christ en Kees zag je regelmatig tussen de mensen en zij waren altijd aanspreekbaar. Uit die tijd komt denk ik ook het begrip “Brabantiaan-zijn’. Je praatte mee (mopperde ook mee), je dacht mee, je nam verantwoordelijkheid en je vierde ook samen feest. De sfeer was Brabants degelijk en zo was ook het bedrijf.

ENGLISH:
Jan Trienekes thought he wouldn't last a week in the busy Brabantia factory office. He ended up working at Brabantia for 30 years. Here's why.

Van push naar touch … een succes story!

Op de jaarlijkse Ambiente beurs in Frankfurt ontmoetten we de Category manager van Williams & Sonoma. Hij was op zoek naar uitbreiding/verbetering van de category “Waste Collection” en bood ons een gouden kans - we mochten komen praten in San Francisco. Eenmaal daar kregen we een kort verlanglijstje:
1. lever ons een betere push boy
2. lever ons afvalzakken met een ugly overwrap oplossing
3. lever een prullenbak
4. lever een 30 liter pedaalemmer

Maar ja, die betere push boy moest nog bedacht en ontworpen worden. En die plastic afvalzakken hadden we ook niet, sterker nog: we wisten er niets vanaf. Maar dat duurde niet lang: al vrij snel hadden we perfect passende afvalzakken voor de hele Brabantia waste collection. Toen alleen nog die betere push boy… We hebben een push boy gekocht en hebben een lijstje gemaakt van dingen die we beter wilden doen. Zo moest de deksel makkelijk en gecontroleerd naar buiten open gaan en weer sluiten. Een hoofdpijndossier! Totdat ik eens goed keek naar het dressoir in mijn woonkamer. Als je tegen de deurtjes duwde, gingen die vanzelf open. Dat was het! Iets licht aanraken en het gaat open! Maar een deksel moet ook omhoog bewegen, gecontroleerd bovendien. Ik zat nog op een oplossing te broeden, toen ik onze Franse verkoopdirecteur in de weer zag met zijn calculator. Hij duwde op het klepje en dat ging heel traag omhoog! Ik heb meteen dat ding van hem afgepakt en gezegd dat ik het wilde hebben om “te slopen”. In de calculator zat een siliconendemper en … eureka! Een van onze interne vormgevers is ermee aan de slag gegaan en een paar maanden later was onze Touch Bin een feit. Het begin van een succesvolle productlijn. Hoe het met Williams & Sonoma verder is gegaan is een ander verhaal.

ENGLISH:
How a sideboard and a calculator led to a world famous bin. Peter de Wit proves thatv inspiration and ideas can be found in unexpected places.

1968 is het jaar waarin ik bij Brabantia in dienst trad als vertegenwoordiger. Mijn eerste ervaring met Brabantia was al een bijzondere. Voor mijn sollicitatiegesprek reed ik van Purmerend naar Aalst. Het gesprek verliep vlotjes maar ja … je weet nooit. Ik was echter nog niet terug in Purmerend of er werd gebeld; of ik terug kon komen om het contract in orde te maken.

Een bijzonder begin bij wat later een bijzonder bedrijf bleek te zijn. Tijdens het introductierondje werd ik voorgesteld aan de heer Christ van Elderen, de toenmalige Directeur en hij nam direct de kans waar om mij wat vragen te stellen. Een vraag is me altijd bijgebleven: “Weet U wat de Europese Gemeenschap inhoudt?” Gelukkig wist ik hierop een goed antwoord te geven.

De jaarbeurs in Utrecht was een evenement waar wij als vertegenwoordigers reikhalzend naar uitkeken. Daar werden namelijk de nieuwe producten gelanceerd, wat telkens een grote verrassing was. Een van de beurzen was memorabel, want toen werd voor de eerste keer een omzet van 2 miljoen bereikt. Ik ben nog steeds in het bezit van de ballpoint met inscriptie die toen aan de buitendienst werd uitgereikt.
Onuitwisbaar zijn ook de herinneringen aan fabrieksverkopen. Overtollige voorraad van producten die uit de collectie gingen, werden aan werknemers verkocht. Zo ook de (tuin)meubels. Als ik nu mijn ogen sluit zie ik nog de lange rij van medewerkers die hoopten op een mooie set tuinmeubels. De chaos die ontstond toen de deuren opgingen, het rennen naar de producten, het verdedigen van je potentiële aankopen, zal ik nooit vergeten. Het was een gekkenhuis. Velen gingen met een volle aanhangwagen nog bijkomend van een enigszins traumatische ervaring, toch heel gelukkig naar huis.

Na mijn pensionering in 1993 heb ik ruim 20 jaar het voorzitterschap van de Club Gepensioneerden op me genomen. Daar kunnen ook heel wat verhalen over geschreven worden. Voor nu laat ik het hier bij. Mooie en fijne herinneringen zijn tijdens het schrijven van dit stuk weer boven gekomen.

ENGLISH:
Ger Kruse stayed in the Brabantia-family even after his pension. These are his best memories.

Het was 1960. Op donderdag gesolliciteerd en de maandag daarop gestart als productiemedewerker in de voorbewerking. Zo ging dat toen!

Ik was 16 jaar, jong en wild. Goed opgevoed van thuis uit, maar ergens op die paar kilometer van huis naar het werk, kwam altijd weer die deugniet in mij naar boven. En hoe druk het ook was, er was altijd tijd om iemand een loer te draaien. Dat werd overigens niet altijd in dank afgenomen en soms verging ook mij het lachen, als ik het lijdend voorwerp was.
Machinevet dat gebruikt werd om machines te smeren en tubes Pruisisch Blauw, dat gebruikt werd voor oppervlakte onderzoek, waren favoriete middelen om anderen het leven zuur te maken. We smeerden het dan ook overal op. Maar ook niespoeder was een dankbaar hulpmiddel.

Een belhamel was ik. Toch ben ik uiteindelijk werkmeester geworden. Alle denkbare opleidingen heb ik gevolgd om vakinhoudelijk sterk te staan en er werd flink aan mijn gedrag gesleuteld, een soort van heropvoeding dus :-). Ik heb kansen gekregen om mezelf te ontwikkelen zowel als mens al vakinhoudelijk. Kansen die ik met beide handen heb aangegrepen en waar ik nog steeds dankbaar voor ben.

Al met al zeg ik: “Brabantia dank!” Veel dank voor de 49 prettige jaren die ik bij Brabantia heb mogen doorbrengen, het mooie afscheid in 2009, het biertje dat nog steeds voor me klaar staat op recepties en de borrel aan het einde van ieder jaar. Bij deze ook heel veel dank aan de vele Van Elderen’s die ik in al die jaren heb mogen meemaken, maar ook dank aan alle oud-collega’s. Zeer zeker ook een dank aan hen die onder mijn leiding hebben gewerkt! Dank!

ENGLISH:
Those were the days… How a lil’ rascal changed his ways and became one of Brabantia’s most valued and long-time employees. Jan van Herk shares his story.

Zestig jaar geleden, ik was toen 14 jaar, ben ik bij Brabantia begonnen als constructiebankwerker. Dat ging toen heel gemoedelijk. Mijn vader werkte ook bij Brabantia en die had aan de personeelschef gevraagd of ze nog een schoolverlater konden gebruiken. Zijn antwoord was: ”Brengt um maondag mer mee!” en zo geschiedde.

Boren, slijpen, lassen, het waren niet mijn sterkste kanten en toen na twee jaar ploeteren de positie van modelmaker bij het ontwikkelingsteam vrijkwam, greep ik die kans met beiden handen aan. Mijn eerste aanraking met het ontwerpersvak! Geweldig vond ik dat. Het voelde als thuiskomen. Op aandringen van mijn baas ben ik toen ter tijd gestart met een 5 jarige avondstudie aan de Academie voor Industriële Vormgeving in Eindhoven. Vandaag de dag beter bekend als de Design Academy.

In 1971 haalde ik mijn diploma en ik heb daarna tot aan mijn pensionering in 2005 als Industrieel Ontwerper gewerkt. Niet al mijn ontwerpen waren een even groot succes. Maar hier, op deze plaats, noem ik met trots enkele ontwerpen, die met kop en schouders boven andere ontwerpen uitstaken. Om te beginnen natuurlijk de Koffie-Thee-Suiker bussen in voorgelakte plaat, de toiletborstel met houder ofwel de “kiekeboe”, de Touch Bin 50 liter en als laatste en misschien wel mijn beste ontwerp ooit, de Duo Bin met zijn geheel eigen karakteristieke vorm.

46 jaar heb ik met heel veel plezier bij Brabantia gewerkt. Dat Brabantia een goede werkgever is, blijkt wel uit het navolgende. Ik was niet de enige die in augustus 1959, recht van school af, bij Brabantia begon met werken. We waren met ons vieren. En alle vier zijn wij Brabantia trouw gebleven tot aan ons pensioen. Brabantia, een mooi merk, een mooie werkgever!

ENGLISH:
How a 14 year old grew into designing the 'peekaboo' toilet brush and the unique Duo Bin. Industrial Designer Toon Verbeek shares his story

Met veel plezier heb ik van 1971 tot 1995 als secretaresse gewerkt op het directiekantoor, eerst in Aalst (op de brug), later in Valkenswaard. Ondanks de soms hectische drukte heerste er een goede en gezellige sfeer op de afdeling.

Een van mijn favoriete bezigheden was samen met "de Studio" de inhoud van de Braband te bepalen en samen te stellen.
(Voor degenen die later in dienst gekomen zijn : de Braband was een periodieke Brabantia-uitgave voor en door het personeel). Vaste rubrieken waren ondermeer artikelen van de gepensioneerden (befaamde kienavonden), van jubilea, van de ideeënbuscommissie. Heel veel Brabantianen, uit binnen- en buitenland, hebben hun aandeel geleverd in de vorm van een verhaal over hun werk, hun hobby's of over wat voor wetenswaardigheden ook maar. Van de complete tekst maakte de zogenaamde studio een prachtige uitgave van het graag gelezen lijfblad.

Ik was enorm verrast toen ik bij mijn afscheid van die Studio een Braband kreeg waar ik geen letter aan te pas gekomen ben (zie bijlage). Deze Braband heeft een mooie plaats in mijn appartement in Vlissingen gekregen.

Bijna dagelijks heb ik te maken met Brabantia. Ik gebruik namelijk (weliswaar meer dan 25 jaar oude) voorraadbussen, gadgets, strijktafel enz. Als ik in een huishoudelijke artikelenzaak binnenkom kijk ik graag even wat er van Brabantia staat.
Ik verwonder me over de veelheid nieuwe Brabantia-artikelen en designs die ik tegenkom op internet. Geweldig mooi. Om trots op te zijn!

Wist je dat... De Braband een samenvoeging is van de Brabantia band.

ENGLISH:
Former secretary Gerrie Nauta has some special memories of her time at Brabantia.

Nog net geen zestien jaar was ik toen ik solliciteerde bij Brabantia Aalst. Dat was op 17 augustus 1972. Het was mijn bedoeling om er enkele maanden te gaan werken om daarna een carrière te beginnen als muzikant. Uiteindelijk heeft mijn Brabantia-leven 42 jaar geduurd.

Hoe dat kwam zal ik uitleggen. Met het bandje waarin ik orgel speelde, The Lonely Band uit Neerpelt, hadden we een platencontract gekregen bij Telstar, het platenlabel van Johnny Hoes en het zou niet lang meer duren alvorens we naast Corry en de Rekels, de Heikrekels of de Zangeres zonder Naam in de Nederlandse hitparade zouden staan. Niet veel later stond onze singel ‘Zoals jij is er niet een’ al in de Veronica Tipparade en ook al op een elpee uit de reeks ’13 Hollandse Hits’. Dit speelde zich af in de zomervakantie en mijn ouders vonden het oké dat ik eerst nog wat centjes ging verdienen en zou stoppen op de middelbare school. De bijzondere kans om van mijn hobby mijn werk te maken wilden mijn ouders me ook niet ontnemen. Via het arbeidsbureau in Neerpelt kon ik bij Brabantia Nederland solliciteren. En zo begon ik de dag na mijn sollicitatie mijn carrière bij Brabantia op de screen afdeling. Een superleuke job leek het me niet maar ach het was slechts voor enkele maanden. Ik had wel wat notie van de Hollandse mentaliteit, maar werken in Nederland ging gepaard met een kleine cultuurschok. Die “Hollanders” waren zo direct in hun uitspraken, daardoor ook wel eerlijk en open, maar ja, als je nog maar pril van een Belgische school komt met hun belachelijke discipline (men kende toen nog lijfstraffen) was het toch wel even wennen.

Op de screen afdeling werden producten zoals pedaalemmers en (ontbijt)koektrommels voorzien van een decor. Terwijl ik decors aan het zeefdrukken was hoorde ik regelmatig ons singeltje op de fabrieksradio en ik wist dat het niet lang meer zou duren voor ik kon stoppen met werken. Maar het liep anders. Ondanks de mooie vooruitzichten ontstonden er meningsverschillen binnen de band en uiteindelijk zijn de gitarist en de zanger gestopt. Hierdoor kon het contract bij Johnny Hoes niet meer doorgaan ondanks de reeds geplande tv-optredens in ‘Op Losse Groeven’ en de ‘Eddy Becker Show’. Weg droomcarrière in de muziekwereld!

Mijn carrière bij Brabantia werd daardoor belangrijker. Zo belangrijk, dat ik uiteindelijk pas na 42 jaar, menig opleiding en jobs als servicemedewerker, bedrijfsjournalist, producttrainer, vertegenwoordiger en merchandiser pas afscheid nam. Ik heb een mooie tijd gehad bij Brabantia temeer omdat er steeds een mogelijkheid bestond om mijn kansen te grijpen. Daar ben ik dan ook dankbaar voor.
En wat de muziek betreft: ik ben mijn hele leven muziek blijven maken maar een kans als destijds heeft er niet meer in gezeten. Nu speel ik nog steeds in een band: Back To Amy is een elfkoppige tributeband met uitsluitend muziek van Amy Winehouse. De foto van mij bij dit verhaal is genomen tijdens een van onze optredens in Frankrijk maar we treden ook geregeld op in Vlaamse Theaters. Heerlijk om te doen.

Jammer dat de tijd zo snel gaat… Graag wil ik de directie en de hele familie van Elderen feliciteren met dit jubileum.

ENGLISH:
Music or Brabantia? Ben Ieven made it music and Brabantia. Read how a recorddeal turned into a 42 year career.

Hallo, ik ben Ad Kroonen, mijn wieg stond in Duizel en vanaf mijn vijftiende jaar schilder ik al. Begonnen bij een schildersbedrijf in Duizel. Mijn opleiding heb ik gevolgd op de schilderschool St Lucas in Boxtel.
Toen ik verkering kreeg met de dochter van Wim van Kuijck - Wim was op dat moment leidinggevende bij Brabantia - werkte ik als onderhoudsschilder bij Agio.

Volgens Wim konden ze bij Brabantia nog wel een goede schilder gebruiken en zo ben ik daar in 1973 begonnen. In een klein, maar fijn team van drie onderhoudsschilders zorgden we voor de gebouwen in Aalst, Valkenswaard, Roden, Achel en Overpelt. Zowel van binnen als van buiten zaten de gebouwen goed in de verf.

Ook de huizen van de directieleden werden regelmatig geschilderd en zelfs de boot van een van hen, die in Drimmelen lag. Mooi werk! Als het werk aan de boot gedaan was, werden we steevast samen met onze echtgenotes door een trotse eigenaar, uitgenodigd voor een dagje varen. We sloten altijd af met een etentje.

Ik heb 32 jaar bij Brabantia gewerkt als onderhoudsschilder; een mooie tijd is het geweest.

ENGLISH:
Ad Kroonen took care of the Brabantia buildings for 32 years. And he loved every minute of it.

Mijn eerste bewuste kennismaking met Brabantia zal zo op 6 jarige leeftijd zijn geweest. Ik woonde destijds in de Sophiastraat in Waalre een straat die doorloopt in de Brabantialaan. We gingen regelmatig bij kennissen op bezoek die tegenover de fabriek woonden, en ik begon me op een gegeven moment af te vragen wat er in dat gebouw gebeurde. Mijn ouders vertelden dat daar hele handige producten gemaakt werden, die wij (en iedereen om ons heen :-) ) thuis ook gebruikten. Ook leuk om te vermelden: Tijdens een potje ‘kinderkienen’ heb ik ooit een set Brabantia voorraadbussen gewonnen, waar ik enorm trots op was.

De eerste keer dat ik in de fabriek kwam, was tijdens ‘Kies Techniek (dan ga je het helemaal maken)’ project op de basisschool. We gingen op bezoek in de fabriek. Ik was erg onder de indruk van de lopende banden waarop de producten voorbij kwamen en wat mij altijd is bijgebleven is de snelheid van de dames aan de band waarmee ze producten in elkaar zetten. Uiteindelijk bleek techniek niets voor mij, dus heb ik geen technische opleiding gekozen.

Na mijn jeugd in Waalre was mijn connectie met Brabantia puur als gebruiker: uiteraard was mijn eerste prullenbak een Touch Bin 30L, mijn eerste droogmolen een Brabantia droogmolen en natuurlijk de eerste strijkplank een Brabantia Strijkplank. Via via heb ik Brabantia altijd gevolgd en toen ik na omzwervingen bij een aantal andere werkgevers met Brabantia in contact kwam als potentiële werkgever, was ik positief verrast over het bedrijf. De trots van de medewerkers op het bedrijf, de visie en de stappen die het bedrijf aan het maken is, de aandacht voor het milieu, de sfeer, ik voelde me meteen thuis.

Ongeveer 30 jaar na mijn eerste bewuste kennismaking met Brabantia ben ik van een schoolkind dat de fabriek mocht bezoeken en hiervan enorm onder de indruk was, veranderd in een trotse medewerker en ambassadeur van Brabantia!

ENGLISH:
As a kid, Maarten won a set of Brabantia canisters. Now he is a proud Brabantia employee and ambassador.

Volgens mijn ouders heb ik altijd getekend sinds ik een potlood kon vasthouden. Ik heb er altijd talent voor gehad en Ik heb van 1965 tot 1970 aan de Academie in Rotterdam gestudeerd op de afdeling Publiciteits- en grafisch ontwerpen. Via een advertentie in het Eindhovens Dagblad kwam ik in 1972 op de Studio te werken. De reclameafdeling heette toen nog zo. De collega’s en ik maakten er o.a. verpakkingen voor artikelen, catalogi en advertenties. Bij mijn start op de Studio woonde ik nog in Rotterdam, maar mijn vrouw en ik zijn kort daarna naar Dommelen verhuisd.

Een van mijn Brabantia-activiteiten was het inrichten van stands op beurzen. In Utrecht en Brussel had Brabantia een vaste stand, maar in tal van Europese steden deed Brabantia mee aan lokale en internationale beurzen. Daar werden in opdracht van Brabantia stands gebouwd en door de collega’s en mij ingericht. Dat betekende veel reizen en overnachten in hotels. Maar we hadden ook af en toe een uurtje vrij en als de gelegenheid zich voordeed bezocht ik musea, kunstmusea welteverstaan.

In de jaren 70 nam Brabantia vaak deel aan de Arts Menagers in Parijs (de Huishoudbeurs) en had ik de gelegenheid het Louvre te bezoeken met o.a. de Mona Lisa. Een ander Parijs’ museum is het Grand Palais waar in 1980 een overzichtstentoonstelling was van Claude Monet, de grote Impressionist. Voor vertrek terug naar Nederland eerst een uur in de rij, maar de tentoonstelling beloonde die moeite!

Nog weer later, in 2002 heb ik in Madrid een stand gebouwd voor ons Spaanse verkoopkantoor. Tussen bouw en afbraak bleef ik in de Spaanse hoofdstad en van die gelegenheid maakte ik gebruik het Prado te bezoeken. Dan zie je daar naast Velasquez ook de Jeroen Bosch schilderijen die zelden het land verlaten. In Madrid bezocht ik tevens het Museo Reina Sofia waar de Guernica hangt, het schilderij dat Picasso in 1937 maakte na het bombardement op het gelijknamige Spaanse dorp.

Het Fotomuseum in Herning, Denemarken “deed” ik in 2000. Een bijzonder museum was het Cornelis Vreeswijkmuseum in Stockholm dat ik in 2007 bezocht. U kent deze zanger, die in Zweden een enorm repertoir heeft nog van het lied “de nozem en de non”. In 2006 deed zich een bijzondere gelegenheid voor. Brabantia nam deel aan de Huishoudbeurs in Chicago, Verenigde Staten. Ik mocht met een collega mee en samen richtten we daar onze stand in die door Amerikaanse stand bouwers was gebouwd. In Amerika is alles veel groter dan hier, voor je gevoel, maar het Art Institute is een gigantisch museum met een kolossale collectie schilderijen uit alle periodes van de kunstgeschiedenis. Na een aantal dagen van lang werken konden mijn collega en ik de stand op zaterdagmiddag overdragen aan de verkoopploeg en konden wij daarna naar het Art Institute. Mijn interesse ging echter in het bijzonder naar één schilderij: Nighthawks door Edward Hopper in 1942 geschilderd. Een reproductie had ik al jaren thuis hangen, maar nu kon ik het echte schilderij zien. Dat is een zeer speciaal gevoel. Maar ook de aanblik van al die andere schilderijen die je alleen kent van kunstboeken veroorzaakte een diepe sensatie.

Mijn collega’s kenden mijn belangstelling voor kunst natuurlijk. Als afscheidscadeau bij mijn pensionering zijn mijn vrouw en ik door alle collega’s meegenomen naar Keulen waar in het Museum Ludwig een overzichtstentoonstelling was van de Engelsman David Hockney, een andere favoriete schilder.

Een mooiere afsluiting van mijn ruim 40 dienstjaren kon ik me niet wensen.

ENGLISH:
Graphic designer Edward Vermeer loves art, and Brabantia. Find out how his Brabantia career led to a memorable eye-to-eye with Edward Hopper.

Voor mij begon het 20 jaar geleden. Niet zo lang wanneer je dat vergelijkt met de 100 jaar van Brabantia, maar toch. Ik studeerde toerisme, maar ontmoette mijn eerste lief … en die ben ik gevolgd naar Brabantia in Overpelt. Op mijn 19de begon ik er te werken en wel op de kleine pedaalemmerlijn die toen overkwam uit Aalst.

In de Brabantiafamilie deel je lief en leed. Ik volgde mijn echtgenoot naar Brabantia, maar verloor hem ook. Zes jaar na dat verlies, leerde ik er mijn huidige partner kennen, die er overigens al 22 jaar werkt. Ondertussen zijn we al weer 8 jaar samen.

Mijn passie voor Brabantia gaat ver, heel ver, volgens mijn partner. Ik heb een soort zesde zintuig voor Brabantia-producten. Op vakanties spot ik ze vanuit mijn ooghoeken. Ook als we een shopping centra bezoeken, ga ik op zoek naar Brabantia. Even zien hoe onze producten erbij staan en bij Tv-series valt het decor met de Brabantia producten mij harder op dan de inhoud van de serie.

Mijn huidige functie is nogal complex en heeft veel verantwoordelijkheid. Flexibiliteit noemen ze dat tegenwoordig. Maar ik hoop zo nog door te kunnen gaan tot aan mijn pensioen. Dus moet Brabantia nog 100 jaar verder gaan. Na 20 jaar staat ook de volgende generatie klaar om te beginnen bij Brabantia; mijn oudste dochter is onlangs gestart. Of zij het net zo lang gaat volhouden? De tijd zal het leren...

ENGLISH:
Twenty years ago, Caroline Boeren came to Brabantia Overpelt for love. Read what more she found.

“Ik ben geboren en getogen in Valkenswaard. Mijn opa is bijna zijn hele leven ‘Brabantiaan’ geweest, maar ook mijn moeder was tot aan mijn geboorte werkzaam bij Brabantia. Het bedrijf en het merk Brabantia hebben dus altijd een hele belangrijke rol in onze familie gespeeld.”
Dit waren de eerste zinnen van mijn sollicitatiebrief voor de functie van ‘Webmarketeer’ in april 2011. En van het één kwam het ander. Ik werk inmiddels alweer 7 jaar bij Brabantia.

Mijn opa, Toon Cuijpers, werkte van 1956 tot 1980 bij d’n Brab. Vanaf de opening van de fabriek in Valkenswaard tot aan zijn pensioen werkte hij aan de strijktafellijn. Opa was zeker niet de enige Cuijpers in de fabriek. Zijn zus Mietje werkte 14 jaar in de kantine en zijn broer Nol ging na (maar liefst) 44 jaar Brabantia met pensioen. Ik heb meerdere tantes die jarenlang bij Brabantia werkten, eentje trouwde zelfs met een Brabantiaan.
Maar ook mijn moeder Sjaan werkte in Valkenswaard van 1969 tot mijn geboorte in 1979. Na haar overlijden, eerder dit jaar, hebben we nog de brief gevonden waarin haar ontslag werd verleend. Ik ben dus de 3de generatie van mijn familie die bij Brabantia aan de slag is gegaan.

Opa heeft het 50-jarig bestaan meegevierd. Ik mag het 100-jarig bestaan meevieren. Dat vind ik toch wel bijzonder. De Cuijpers-en zijn gezamenlijk goed voor ruim 140 jaar Brabantia. En ik (al heet ik zelf geen Cuijpers) ben hard op weg om ervoor te zorgen dat we de 150 jaar gaan halen.

Brabantia is een familiebedrijf, in meerdere opzichten. Er zijn veel families, zoals die van mij, waarin vele monden door Brabantia werden gevoed. Families die bijna in hun geheel bij Brabantia kwamen te werken. Families bij wie Brabantia in het DNA zat. Families bij wie de huizen van de kelder tot de zolder en van de voordeur tot de achtertuin stampvol stonden met Brabantia producten. Als medewerker ben je nog steeds deel van de familie. En daarmee bedoel ik niet de familie van Elderen, maar de veel grotere familie die Brabantia heet. De familieleden zijn over de wereld verspreid en spreken vele talen. Maar het blijft en voelt als familie; een warme en zorgzame familie.

ENGLISH:
Eric van der Palen has Brabantia in his DNA. He lovingly describes his international family, and how the Brabantia story intertwines with his family history.

Mijn collega`s en ik hebben niet de achternaam Van Elderen. Toch voelen we ons elke dag weer familie. Je hoort soms ook de term “Brabantiaan” vallen.

In mijn 2e jaar bij Brabantia kwam de vraag om met de collega`s 12 uur op het circuit van Zolder te fietsen. In één of meerdere teams 12 uur lang zo hard fietsen als mogelijk. Piece of cake, toch?
We hadden in 2017 een groepje van 6 en hebben ons toen geweldig geamuseerd. Lang is er over nagepraat en in het jaar nadien, waren we al met 12 fietsers. Brabantia was duidelijk aanwezig in het peloton. Maar bovenal was het weer een geweldige dag samen met collega`s.
Wederom die drive met de naam Brabantia op je borst. Je hoort en voelt vooraf en nadien het enthousiasme in het bedrijf en we verwachten in 2019 met nog meer Brabantianen op de fiets te zitten.

ENGLISH:
In 2017, the Brabantia Cycling Team was born. Will it keep up the exponential growth? Read up on a sporty family.

Ik werk al sinds mijn start in 1993 in de machinebouw en Brabantia is mijn 5e werkgever. Meerdere werkgevers passeren is niet vreemd aan mijn generatie, maar toch merk je verschillen. Als ik het bij een werkgever naar mijn zin had, bleef ik gemakkelijk 10 jaar, zo niet dan niet langer dan 3 jaar.

Ik heb 2 passies in mijn leven, namelijk techniek en wielrennen. Ik ben nogal een perfectionist en heb een ietwat nerveuse drive in mezelf, een gezonde onrust zeggen ze wel eens. In sommige bedrijfsculturen past dat wat minder, in andere weer meer. Je moet voor jezelf die goeie werkplek kunnen vinden om gelukkig te zijn in je job. Brabantia is en dat weet ik nu al na ruim twee jaar werken, de plaats waar dat goed zit. Het gevoel zegt me dat Brabantia weer een 10 of meer wordt.

Want zeg nu eens, wat vertellen de mensen je als je hen vraagt wat ze van Brabantia vinden?
Het is niet goedkoop, is altijd de eerste opmerking. Maar meteen volgt ook; het is wel kwaliteit en ook erg mooi. En dat is wat wij elke dag weer opnieuw doen: zorgen dat de producten die we maken de naam Brabantia waardig zijn. Daarom mogen ik en mijn collega`s als proces-engineers de perfectionist uithangen bij het opzetten van nieuwe processen en machines. Als die niet perfect lopen of werken, dan komt er gewoon geen product uit dat het Brabantia-label waardig is.

Mijn eerste grote project, letterlijk vanaf dag 1, was het bouwen van een nieuwe productielijn voor de stalen rompen van de Bo-productfamilie. We hebben er hard aan getrokken en wie kan vandaag de dag tegenspreken dat “Bo” de mooiste afvalemmer ter wereld geworden is? Niemand toch! En daar zijn we trots op.

Perfectie bestaat niet, maar als je elke dag weer mag proberen om dat niveau te benaderen en je elke dag weer een stapje dichterbij komt, dan is dat toch zo leuk om te doen. En dus rijd ik elke avond weer met een glimlach naar huis om de volgende dag weer terug te rijden met het idee; “Oh ja, vandaag gaan we dat proberen, ik ben benieuwd.”
Na ontvangst van richtlijnen of specificaties, is de aanpak aan ons. Drie belangrijke “V’s’’ zijn hier van toepassing; vertrouwen, vrijheid en verantwoordelijkheid. We zijn niet over-gestructureerd. We zijn individueel, samen per afdeling en over afdelingen heen, ondernemers binnen Brabantia.

“DO, WHAT YOU LOVE TO DO”, dat vat het werken bij Brabantia nog het beste samen voor mij. Onze CEO is daar duidelijk in: “ Ik wil dat je bij Brabantia je ding kunt doen. Daar wordt ik blij van. Meer nog, als je me komt zeggen dat je weg gaat omdat het niet je ding is, ook dan ben ik blij.”

ENGLISH:
Perfectionist Chris van den Heuvel was literally at the base of Bo. Read how he found a place to do what he loves to do.

Ik ben geboren op de Leenderweg dus ja, Brabantia kende ik wel. Maar ook omdat mijn vader, wijlen Jac Hoevenaars, er als lakspuiter werkte toen ik nog heel jong was. We woonden toen in de Bosstraat tegenover vv De Valk en laat dat nou net ook de 'overbuurman' zijn van Brabantia! Ons pap ging desondanks altijd met de auto! Ook als ie 10 minuten moest krabben in de winter terwijl ie er in 5 minuten lopen zou zijn geweest. Als klein menneke mocht ik wel eens mee als er overgewerkt moest worden in de spuiterij. Het gebouw, fel oranje verlicht en met benzinepomp vlakbij de hoofdingang! Ons pap had daar een kaart van en kon goedkoop tanken!

Als de spuiterij dan in bedrijf was, zocht ik altijd naar een palletwagentje en reed dan al steppend over de paden door de fabriek langs al die machines. Een keer heb ik, tijdens de pauze van de lakspuiters, zelf het spuitpistool ter hand genomen en de 2 lepels van zo'n palletwagentje 'gespoten'. De dag erop kreeg ik goed op mijn falie natuurlijk en met het dreigement: “anders magde nooit mir mee jongen” werd de zaak afgedaan. Ik vergeet uit die tijd ook nooit meer de chocomel uit de automaat. Als ik er nu nog aan denk, proef ik de smaak weer!

Ons pap werd lid van de bedrijfsbrandweer. Er was wel een pomp op een aanhanger maar een trekkend voertuig hadden ze niet. Ons pap, altijd even joviaal, stelde voor om dan zijn eigen auto maar ter beschikking te stellen. Aldus geschiedde: Onze eigen Daf 55 werd als brandweervoertuig gebruikt tijdens oefeningen maar ook bij de regionale Kringwedstrijden en dan werd ie nog beplakt ook met originele brandweerstickers! Of de Brabantiaploeg ooit voor de prijzen heeft gespeeld is mij niet bekend overigens.

Ondertussen was ons pap lid geworden van de gemeentelijke vrijwillige Brandweer in Valkenswaard en mocht hij bij een alarm onder werktijd naar een incident, wat heel ruimhartig was van Brabantia! Want hij was de enige niet; ook andere collega’s die lid waren van de vrijwillige Brandweer werden opgepiept en renden op hun hardst om als eerste in de Brandweerkazerne aan te komen. Er was altijd het risico dat ze met elkaar in botsing kwamen nog voordat ze de Leenderweg opstoven!

Na ongeveer 20 jaar met plezier bij “Den Brab” gewerkt te hebben (ons pap had altijd geweldige verhalen tijdens het avondeten) is hij ergens anders gaan werken. Maar het verhaal gaat door....

Toen ik in 1988 van de Havo kwam, ben ik naar het uitzendbureau gegaan met de vraag of ze werk voor me hadden. Als dat toen de brouwer in Dommelen was geweest of de Smeva of noem maar op, dan had ik wellicht dit verhaal nooit geschreven. Ze hadden echter nog wel wat bij Brabantia, in het magazijn! Dus zo ben ik begonnen in het Gereed Product Magazijn! Bij de rondgang door het magazijn kwamen we nog de Esmi rolschaatsen en de handgranaten voor Defensie tegen en enkele oude bekenden. Ik was de snotneus! Maar wat een heerlijke tijd was het! Helaas moest ik nog in militaire dienst! Dus na 7 maanden ben ik met de lichting 89-1 opgekomen. Als administrateur werd ik uiteindelijk in Oirschot geplaatst bij Bravo-11 Tankbataljon. En wat hadden we daar op 22 september 1989: Juist, OPEN DAG voor familie. Het was een prachtige zonnige dag en mijn familie genoot met volle teugen, totdat de pieper van ons pap afging!
Op de pieper verscheen het bericht: Uitslaande brand Brabantia, Leenderweg 182. Dat adres had er niet bij gehoeven voor ons! Vanaf dat moment zag ik ons pap steeds ongeduriger worden, maar ja, hij kon niet weg en bovendien zou hij toch te laat zijn geweest!

En zo miste ons pap de grootste brand van de jaren 90! En nog wel bij zijn oude liefde! Uiteraard is hij in de dagen daarna nog wel bij de nabluswerkzaamheden geweest.

Eenmaal uit Militaire dienst (we schrijven nu maart 1990) en Brabantia in volle opbouw na de brand, ben ik bij Crimex Compressoren begonnen. En in die hoedanigheid bezocht ik Brabantia weer want Crimex leverde de nieuwe luchtleidingen en compressoren. Nu heb ik geen verstand van dit soort zaken en het werk beviel me al helemaal niet dus toen ik (als magazijnman) weer eens mee moest om pijpen te snijden en weer al die vertrouwde Brabantia-gezichten zag, heb ik mijn oude baas gevraagd of ik terug kon komen. Dat kon want hij wist wat hij aan mij had en ik wist wat ik aan hem (en Brabantia) had! Wat was ik blij dat ik weer terug was. Prachtige tijd en ook nu weer was ik “de snotneus”!

In die jaren besloot ook ik om bij de gemeentelijk Brandweer van Valkenswaard te gaan. Na 3 jaren mooie opleiding ben ik ook lid geworden van de bedrijfsbrandweer. Gelukkig was er nu wél een trekkend voertuig zodat ik niet (joviaal als ik ben) mijn eigen auto beschikbaar hoefde te stellen.

Met de overgang in 2005 van het magazijn naar Overpelt en het overlijden van ons pap, ben ik gestopt met de bedrijfsbrandweer. In 2016 ben ik, na 25 jaar, ook gestopt als lid van de brandweer in Valkenswaard. En ook IK heb de grootste brand van de nieuwe eeuw gemist: De Timco brand! Op dat moment zat ik in de trein naar Schiphol om op familiebezoek in Vietnam te gaan. Als brandweerman in hart en nieren baal je dan!

De band tussen de bedrijfsbrandweer van Brabantia en de gemeentelijke Brandweer van Valkenswaard is altijd sterk geweest en duurt nog steeds voort, al is dat nu minder zichtbaar. Wel ontvangen we nog elk jaar een fantastisch prijzenpakket voor de kienavond! Wat betreft ons pap en ik? Gek eigenlijk dat zonder het van te voren te weten onze levens zich grotendeels op dezelfde gebieden hebben afgespeeld!

Brabantia 100 jaar, leuk dat ik dat mee mag maken, trots ook!

ENGLISH:
Both dad and son Mark Hoevenaars were fireman, and both missed the fires of the centuries. But the spark they feel for Brabantia remains!

"Zo aanstekelijk dat je er vrolijk van wordt"

ENGLISH:
Clap your hands and stamp your feet. Petra Hasselo, Human Resources, shares an exhilarating video of Bonnie St. Clair and Unit Gloria shot at the Brabantia factory.

De veel te grote touringcar navigeert voorzichtig door de smalle straatjes van een Nuenense woonwijk. In de deuropening staat mijn enigszins nerveuze schoonmoeder te wachten op een buslading Taiwanese Brabantia gasten. Gewapend met fototoestel, camera’s en pen en papier stroomt de karavaan het huis binnen. Op zoek naar alle Brabantia producten in een typisch Nederlands huishouden.

Nou is het aantal Brabantia producten in het huis van mijn schoonfamilie waarschijnlijk boven gemiddeld en doet ze niet onder voor de verzameling van een gemiddelde Brabantiaan. Sinds ik negen jaar geleden bij Brabantia begon is ook mijn schoonmoeder aangestoken door het Brabantia virus. Regelmatig wordt de verzameling artikelen in huis uitgebreid. Een goede locatie dus toen we uit Taiwan het verzoek kregen een reportage te mogen maken over Brabantia.

Dit is een mooi voorbeeld waarom ik destijds voor Brabantia ben gaan werken. Een internationale omgeving, waarbij ik iedere dag met verschillende culturen te maken heb. En af en toe ik ook op bezoek mag op exotische plaatsen, zoals Brazilië of Dubai. Ik had er toen geen rekening mee gehouden dat ik een aantal jaar later een kopje thee serveer aan 25 Taiwanese gasten in de woonkamer van mijn schoonouders.

In kleine groepjes navigeren de gasten door de keuken, de badkamer, het toilet en de garage. Alles wordt uitgebreid aangewezen, vastgehouden en gefotografeerd. Het openen en sluiten van de silent closing afvalbak wordt meerdere keren herhaald. Net zolang tot dat het goed op de film staat. Het zelfde geldt voor het wassen van de handen met behulp van het zeeppompje. Na een uitgebreid interview onder begeleiding van een tolk lijkt er een einde te komen aan het bezoek.

Het hoogtepunt van het bezoek blijkt dan pas aangebroken. Na een kleine archeologisch opgraving worden er een aantal artikelen opgediept waarvan ook ik het bestaan nog niet kende. Vol ongeloof bekijk ik samen met onze gasten de kleine Brabantia-schatten die mijn schoonouders al jaren regelmatig gebruiken. Een schoenpoetsdoos, mijn schoonvader zijn favoriete huishoudtrap en een blikopener voor aan de wand. Van nieuw naar oud, een betere samenvatting voor de reportage hadden we ons niet kunnen wensen.

Mijn schoonmoeder is inmiddels een beroemdheid en kan niet meer over straat in Taiwan. Een uitgebreid artikel over Brabantia in de krant en een filmpje met alle hoogtepunten zijn het resultaat van het bezoek. Wat mij na deze middag het meest is bijgebleven zijn die Brabantia artikelen die mijn schoonouders al jaren in huis hadden. En het feit dat deze ook nog steeds regelmatig in gebruik zijn. Ik weet zeker dat dit bij meer mensen het geval is. Als je in verschillende huishoudens gaat zoeken, blijken er stiekem meer Brabantia artikelen in huis te zijn dan in eerste instantie gedacht. Zo blijkt maar weer hoe duurzaam en tijdloos de Brabantia producten zijn. Al 100 jaar lang.

Ma grand-mère avait une collection de boites Brabantia dans lesquelles elle mettait ce qui était pour moi les délices de mon enfance... Elle y stockait des guimauves, des bonbons au miel, à la menthe, des biscuits cartes de jeu achetés sur le marché, et aussi ses bonbons de mineurs qui n'étaient pas mes favoris ! Et son café du Nord aussi... Elle nous gâtait de toutes ces friandises et je me souviens que dès qu'elle les ouvrait, c'était un festival de senteurs, préservées par ses jolies boites... C'est un souvenir des petits bonheurs de mon enfance, un souvenir intarissable... et ces petites boites en font partie !

ENGLISH:
Sweet memories from my childhood when grandma spoiled us with treats from Brabantia canisters.

This picture of Brabantia Canisters & Bread Box was taken in 1958 in Amman Jordan. The set lasted for 30 Years.

ENGLISH:
This picture is a lovely throwback to the fifties.

Ik leerde mijn man Wim kennen 9 mei 1981. Het bleek dat ze bij hem thuis in Waalre een transportbedrijf hadden, de Gebr. Verhoeven. Het bedrijf reed voor Brabantia en zo konden wij sparen voor de bekende oranje voorraadbussen, broodtrommel en meer. We waren reuze trots, want Brabantia, dat was toen al top kwaliteit. Dus toen ik afgelopen week bij de kringloopwinkel een broodtrommel met dat bloemmotief zag, moest ik wel even lachen.

Wij, Mieke en Jacqueline, zijn samen goed voor 90 dienstjaren en veel, heel veel van die 90 jaren hebben we samen gewerkt, eerst in productie, later in de poetsploeg in De Haak. Ons leven is verbonden met elkaar en met Brabantia. Dit gezamenlijke stukje is dan ook niet meer dan een logisch gevolg daarvan. Want ook gepensioneerd zien we elkaar regelmatig en bij elke ontmoeting is Brabantia wel even onderwerp van gesprek. Anekdotes worden opnieuw gedeeld en herleefd.

Onder het motto: dat was nog eens een mooie tijd, delen wij enkele van deze herinneringen met jullie: In 1979 werden we in heel Nederland verrast door gigantische sneeuwbuien, scholen hielden hun deuren gesloten, het openbaar vervoer kwam stil te liggen en fietsend naar het werk was niet te doen. Goed ingepakt liepen we te voet naar het werk. Deze loyaliteit leverde 25 gulden extra op. Een extraatje voor die waaghalzen, die er alles voor over hadden om de productie gaande te houden.

Het zal in een van de eerste maanden van het dienstverband van Mieke geweest zijn, dat een aantal van haar directe collega’s met een enorme sprint de afdeling verlieten en ondanks het feit dat zij het brandalarm niet gehoord had, bedacht ze zich geen moment en rende er als een dolle achteraan. Helemaal in blinde paniek was ze niet, want ze realiseerde zich al rennende dat de rest van de medewerkers normaal aan het werk bleven. Eenmaal tot stilstand gekomen, werd haar haarfijn uit de doeken gedaan, dat het een oefening betrof van de vrijwillige bedrijfsbrandweer. Die misser is haar nooit meer overkomen. Temeer daar bij elke oefening er wel iemand was, die speciaal naar de toegang van de spuiterij kwam gelopen om al lachend naar Mieke te roepen dat het om een oefening ging en dat ze gerust aan het werk kon blijven.

En dan die keer dat we haast struikelden over een fiets die met een kettingslot aan een machine was vastgelegd als protest tegen het feit dat de fietsenstalling, ondanks diefstal van fietsen en een herhaaldelijk verzoek voor een slot, toch vrij toegankelijk bleef. Het signaal was nu overduidelijk, niet lang daarna had de fietsenstalling een slot.

Regelmatig horen we het of lezen we het: dieren op de werkplek werken stress verlagend en zijn daarbij ook nog eens goed voor de productiviteit. Tja, wat zullen we ervan zeggen? Begin jaren 70 had ook de directie van Brabantia het idee opgevat dat dieren op de werkplek goed was voor de sfeer op het werk. Op voorwaarde dat medewerkers zelf voor de verzorging zorg zouden dragen, mochten we per afdeling dieren kiezen. Zo hielden we in een enorme aquarium muizen in gebouw A, stond op de afdeling voorbewerking een grote volière vol met vogels en hielden we aapjes in het magazijn. “Aapjes” zul je denken. Ja inderdaad aapjes. En het moet gezegd; het was leuk! Voor een paar jaar. Maar al snel was het leuke er vanaf en woog de verplichting tot het verzorgen en de overlast niet meer op tegen de voordelen. Denk aan het productieve sexleven van de muizen en de ruiende vogels, om van het geluid van de aapjes en de stank van de dieren nog maar niet te spreken.

En de combinatie stress verlagend in relatie tot de muizen werkte helaas ook niet. Want om de een of andere reden vonden we er altijd wel een paar buiten het aquarium, dode en levende. Jacqueline is eens van schrik over een volle pallet met dozen gesprongen toen ze oog in oog kwam te staan met een muis en niet zelden werd een excursie van huisvrouwen uiteen gejaagd door een muis, die blij was uit het aquarium te zijn en tijdens zijn vlucht op een trosje huisvrouwen stuitte.
Na een succesvol begin is het experiment na enkele jaren gestopt. Gelukkig maar; voor zowel dieren als medewerkers.

Bovenstaande is een hele kleine greep uit talloze anekdotes die wij kunnen noemen. Veel te weinig om recht te doen aan de vele jaren die wij met heel veel plezier bij Brabantia gewerkt hebben, maar het geeft op zijn minst een impressie van de sfeer van een mooi bedrijf.

Op de eerste plaats, Hartelijk Gefeliciteerd! Een product wat duurzaam is, verkoopt zichzelf!

In de begin periode van 1970 was Harrij werkzaam op de meubel/stoffeerderij in Aalst. Helaas werd deze afdeling opgeheven en was de keuze productie of iets anders zoeken. Wij waren toen net getrouwd en Harrij had het goed naar zijn zin, dus de beslissing was snel gemaakt. Omdat hij erg handig was, werd het maken van broodtrommels, pedaalemmers en rolvegers zijn nieuwe taak. Na 12 jaar in Aalst gewerkt te hebben werd Harrij overgeplaatst naar Valkenswaard. Daar werkte hij in gebouw A waar de frietsnijdermesjes werden gemonteerd en eveneens ontstekers werden gemaakt voor het leger. Ook werden er kleine keuken hulpmiddelen gemonteerd.

Op een vrijdagmiddag kwam onze dochter in tranen thuis vanuit de basisschool met het bericht dat er een grote brand was bij Brabantia, dat had ze gehoord van een vriendinnetje. We hebben direct Omroep Brabant aangezet en hoorde tot onze geruststelling dat alle medewerkers allemaal op tijd het pand hadden kunnen verlaten. Ik zie onze Harrij nog lijkwit op de bank zitten die middag. De schok was groot geweest en hij had even tijd nodig om dit te verwerken.

Gelukkig kon hij met enkele collega’s aan de slag in Emmerich. ’s Morgens werd hij opgehaald en ’s avonds weer terug gebracht. De aanleiding was vervelend, maar het was een goede ervaring om de werkwijze ook daar eens te bekijken. De band die ontstond in de auto op en neer naar Emmerich bestaat vandaag de dag nog steeds.

Intussen was ons gezin uitgebreid met een zoon en een dochter. Wat ons vooral is bijgebleven waren de kerstpakketten. Het was elk jaar een feest als hij daarmee thuis kwam. We wachtten tot de kinderen thuis waren van school om vervolgens het met vieren uit te pakken. Veel van de handige cadeaus hebben we nog steeds en de handdoeken met het embleem van Brabantia zijn nog dagelijks in gebruik. Inhoud waar we wat minder mee konden, werd doorgeschoven als kienprijzen bij de vele verenigingen waren Harrij vrijwilliger was.

Toen de fabriek opnieuw was opgebouwd heeft Harrij zijn werkzaamheden in Valkenswaard hervat. Ik vergeet nooit dat onze dochter thuis kwam van een open dag bij Brabantia en zei; Ons Papa kan wel erg snel werken, knap hè?

Zijn laatste jaren bij Brabantia werkte Harrij in het Distributiecentrum in Overpelt. Tijdens zijn afscheid, waarbij tevens zijn 40-jarig dienstverband gevierd werd, mocht hij zich verheugen op het bezoek van vele collega’s uit Nederland en België. Nu 8 jaar later, eten ze nog steeds met een aantal collega’s elke drie maanden pannenkoeken bij het Witte Perd. Een pannenkoekenrestaurant dat ze dagelijks passeerden op weg van Valkenswaard naar Overpelt.

Wij kijken terug op 40 mooie jaren met veel activiteiten zoals fietstochten, Sinterklaas, Kerstborrels (zelfs nog ooit een fiets gewonnen) de uitstapjes en het kienen niet te vergeten. Dat laatste doet hij nog iedere maand met de gepensioneerden en met veel plezier!

Onlangs een paar mooie designs mogen ontvangen van de Patrice collectie. Bij deze collectie moest ik gelijk aan mijn opa en oma denken. Die hadden deze producten vroeger thuis staan. Nu dat ik een paar van deze artikelen thuis heb staan, denk ik vaker aan deze 2 lieverds die er nu niet meer zijn.

ENGLISH:
For Yvonne, the new Brabantia Patrice designs brings back fond memories of her grandparents.

My mother was Dutch and rescued from war from Holland by my Dad, a Normandy veteran. We have lost them both in the last three years. In a very small way all my Brabantia things bring a touch of Holland back to me. Also it’s all very good and exactly what the fussy Dutch, probably me included, look for. I still speak Dutch and embrace all things Dutch, as do my family. Long may you continue Brabantia!

ENGLISH:
How Brabantia reminds Anita of her Dutch roots, and fits her ‘Dutch fussiness’.

I am Steven Ashley, Managing Director of AL & CD Ashley, located in Cape Town, South Africa. Our involvement with Brabantia began as Manufacturers Representatives in the late 1950’s and has evolved over time to become the South African distributor of this iconic brand.

What makes our story unique is that my grandfather (A.L Ashley) started our company in the very same year as Brabantia, 100 years ago. We are still both family businesses. In1969 I joined my father (C D Ashley) in the business as a salesman and remember being very excited in the early 1970’s taking an order for 20 000 units of the famous “Home Steel” Can Opener from a large Bazaar group.

Our first Brabantia orders were placed in 1960, ten years before I started, handwritten at that time, in our order ledger and communicated via Post, later Telex and fax! Now, of course, things are very different with the internet. I have vivid memories of hair-raising high-speed drives back to Brabantia HQ in Valkenswaard after the Frankfurt Fair with our largest customer to spend the next day writing big orders - the so called “stack ‘em high and see ‘em fly” model which has sadly been replaced by “just in time stock”.

Through over sixty years our company has continued to sell Brabantia’s products which I have seen continually evolving in design, form and function. These have essentially retained the same consistent quality and long-term guarantees which are cornerstones of the brand and make us preferred choice with our customers and consumers alike.

Besides the tried and true favorites that Brabantia is so well known for, we have sold some interesting products over the years such as stepstools, ladders, cash boxes and believe it or not…I think… even a few roller skates. Always a forward-thinking company, over the last twenty-three years we have enjoyed inspirational and educational input and new product launches from the seminars that Brabantia have hosted in many countries around the world. I’ve made good friends with our colleagues from Brabantia and the participating Export Partners and always look forward to catching up and comparing notes.

Brabantia remains an important part of our daily lives! Here’s to the next 100 years! First Seminar (1996): Steve Ashley: with hair and mustache near the middle of the front row

Op een dag ergens einde juli 1959 ging ik ’s morgens in Eindhoven bij Philips solliciteren. Mijn vader had voor mij een afspraak geregeld bij een medewerker van personeelszaken op de Willemstraat. Na het gesprek met die medewerker kreeg ik te horen dat ik mij op maandag 3 augustus op de Willemstraat moest melden, om dan te horen te krijgen welk werk ik zou gaan doen, op welke plaats en tegen welk salaris. Die brave man deed in mijn ogen nogal uit de hoogte en maakte ook enkele opmerkingen waar ik niet direct gelukkig van werd. Hier zien ze mij niet meer terug was mijn conclusie en ik fietste naar de DAF op de Geldropseweg. Mocht daar ook maandag 3 augustus beginnen, maar had er eveneens geen goed gevoel bij.
Op de terugweg naar huis kwam ik in Aalst langs Brabantia, dat in mei haar 40 jarig jubileum had gevierd, ging er binnen en mocht uiteindelijk op maandag 3 augustus beginnen. Hier wist ik wel dat ik tijdschrijver (berekenen van gepresteerde tijd en brutoloon) zou worden van de Technische Dienst en 125,00 Gld. per maand ging verdienen.
En Brabantia is het geworden.

In 1965 kreeg ik van de directeur Kees van Elderen sr. één dag de tijd om te beslissen of ik naar Brabantia Achel wilde gaan om de boekhouding daar op orde te brengen, bij weigering zou hij nooit nog iets aan mij vragen. De week daarop reed ik op mijn bromfiets van Veldhoven naar Achel.

Mijn eerste werk in Achel was een afspraak maken met de betreffende Hoofdcontroleur van belastingen. De afspraak was er vrij vlot, maar eenmaal daar kreeg ik te maken met een statige vijftiger die zeer verontwaardigd was, vanwege de volgens hem brutale en vernederende “Hollandse” reactie op de Belgische boekhoudkundige voorschriften. Hij had daarom zonder vorm van proces betreffende aanslag en boetes opgelegd om aan die “Hollander” te laten voelen dat hij niet kon doen wat hij wilde. Nadat ik hem had laten uitrazen en hij zijn verontwaardiging had kunnen afreageren heb ik heel beleefd gevraagd of hij mij wilde helpen en uitleggen wat er allemaal moest gebeuren om aan de Belgische wetten te voldoen en of het misschien mogelijk was de aanslag van de vorige jaren te herzien als ik alsnog het verplichte register voor 1963 en 1964 zou invullen en gezegd had dat ik geen “Hollander” maar een “Brabander” was, dat ik dat jaar nog met een Belgische ging trouwen en in België ging wonen, veranderde hij ineens tot de vriendelijkste en behulpzaamste mens die je kunt wensen. Hij had misschien ook wel wat medelijden met dat “Brabanderke” van 24 jaar dat zonder enige kennis van Belgische fiscale noch sociale wetgeving voor de leeuwen gegooid werd.
Met zijn hulp heb ik nog voor het einde van het jaar gedaan gekregen dat de aanslag herzien werd en de boetes kwijtgescholden.

Op hetzelfde bromfietske waarmee ik naar Achel kwam reed ik ook iedere vrijdagmorgen naar de Kredietbank en kwam met een dikke 100 weeklonen in cash terug naar de fabriek. Dat zou nu niet meer kunnen zonder politie-escorte denk ik.

Na enkele jaren productie kregen we een klacht van een buurman; de huizen en auto’s in de directe omgeving hadden lakspatten en deze zouden veroorzaakt worden door de uitstoot van de spuiterij. Er werd overeengekomen we een metalen schoorsteen van dertig meter hoog zou plaatsen. Na de plaatsing waren de klachten meteen weg, totdat een jaar later die ene buur van een medewerker hoorde dat de schoorsteen nog steeds niet was aangesloten op de spuiterij. Klachten direct terug. Schoorsteen werd aangesloten.
Enkele jaren later, bij een brand in de spuiterij, is een medewerker om aan de brand te ontsnappen, door dezelfde schoorsteen omhoog geklommen met de gedachte aan de buitenkant omlaag te kunnen gaan. Halverwege moest hij terug omhoog omdat die metalen schoorsteen te heet werd. Met de ladderwagen van de brandweer is hij toen beneden geraakt.

Brabantia België heeft lang een volleybal- een voetbalploeg gehad. Er werd wekelijks gespeeld tegen bedrijfs- café- of wijkploegen. In de “verlengingen” van een voetbalwedstrijd op een camping in Borkel en Schaft werd in de kantine door de bazin van de camping verteld dat ze vroeger nog ooit tegen een Belgische ploeg hadden gespeeld en dat toen een van hun spelers door een Belg in zijn bil gebeten was. Die bijter was er nu weer bij, wat jaartjes ouder en een brave Brabantiaanse voetballer geworden.

Nadat de bankiers in 2008 door ongebreidelde speculatie en hebzucht bijna de hele wereld-economie om zeep hadden geholpen heb ik nog aan een uitspraak van meneer Kees Sr. teruggedacht. Op de terugweg van een bespreking betreffende een klein meningsverschil bij de Kredietbank zei hij tegen mij: vergeet nooit wat ik nu zeg, vertrouw nooit een bankier. Dat was ongeveer 40 jaar voor 2008!

Tijdens een tweejaarlijkse cao-onderhandeling met de vakbonden hoorde ik tijdens een pauze toevallig een gesprek tussen twee vakbondsleden. Het kwam erop neer dat als “van Dooren” opstond en begon heen en weer te lopen de grens van het haalbare bereikt was. Kort na hervatting van de vergadering ben ik opgestaan enz. De cao was daarna snel afgesloten.

In september 1983 kreeg ik de opdracht om vanaf 01-01-1984 de vijf boekhoudingen, die we in Nederland op dat moment hadden te centraliseren in Aalst, met de mogelijkheid de vijf boekhoudingen apart en geconsolideerd te kunnen uitdraaien.
Gezien de korte termijn waarop dit moest gebeuren diende als basis een door mij gemaakte beschrijving van een bladzijde of tien met daarin de opzet van de boekhoudkundige gegevens-verwerking en een flexibel kladblaadje met daarop de toekomstige functieverdeling.
Gelukkig kende het Hoofd van de computerafdeling, die bij de aanschaf van de eerste computer omgeschoold was tot programmeur, alle bedrijfssystemen binnen Brabantia en had hij ook de nodige boekhoudkundige kennis. Een programmeur zonder die achtergrond zou denk ik een manual van 100 bladzijden of meer nodig gehad hebben om op zo korte termijn de nodige computerprogramma’s te schrijven. Toch was einde mei, na alle aanloopstrubbelingen, het eerste kwartaal op de cent kloppend en ging de accountants-factuur het jaar daarop naar de helft of zoiets.

Bij de invoering van de Euro in 2002 ben ik na ruim 42 Brabantia-jaren met pensioen gegaan.
Ik denk dat ik noch bij Philips, noch bij Daf zolang zo graag gewerkt zou hebben. Op die dag in juli 1959 heb ik een goede keuze gemaakt.

De expositie "100 jaar Brabantia, hoogtepunten uit een bewogen geschiedenis" is zondag 24 maart 2019 geopend door Tijn van Elderen. Patrice, de tijdloze bloemenprint uit 1969 kon natuurlijk niet ontbreken. Het is een van de populairste prints allertijden – en dus een enorm hoogtepunt voor Brabantia.

De bloemenprint bloeit opnieuw op de jubilieum collectie van Brabantia. Op de foto uitgepakt en in elkaar gezet door overijverige, enthousiaste leden van de vijfde generatie.

Soms wordt de was ophangen pas echt leuk.
Zoals die keer dat er blijkbaar geld in een broekzak was blijven zitten. Nog nooit met zoveel plezier de was uitgeklopt en opgehangen!

Na het overlijden van mijn oma vorig jaar, moesten natuurlijk alle spullen opgeruimd en verdeeld worden. Nadat iedereen weg was en we nog een allerlaatste check deden, vonden we helemaal achterin nog een oud Brabantia krukje. Die moest natuurlijk mee! Na een liefdevolle en grondige poetsbeurt van mijn dochter heeft oma’s krukje een ereplekje gekregen in onze nieuwe keuken.

ENGLISH:
Linda in the nick of time rescued her late grandmother’s Brabantia stool. Now it shines in her kitchen.

Met de oproep om verhalen te delen in mijn achterhoofd, heb ik de laatste weken met grote regelmaat teruggedacht aan mijn tijd bij Brabantia. Vanuit diverse invalshoeken, maar met een grote gemene deler; de mens in de organisatie, hierbij mijn herinneringen.

Eén voor allen, allen voor één; in goede maar ook slechte tijden.
We stonden voor elkaar klaar als door ziekte van een partner hulp nodig was om het gezin en het huishouden van medewerkers draaiende te houden. We boden ze simpelweg thuiszorg door een medewerkster naar het huisadres te sturen voor de broodnodige ondersteuning. Maar we vierden ook samen successen. Met iedereen in de bus naar Roden, om daar de overname van Egam en het passeren van de magische grens van 1000 medewerkers met elkaar te vieren.

We brachten ook onze vrije tijd met elkaar door. Fameus waren de sportdagen. Een jaarlijks traditioneel treffen waarbij voetbal centraal stond en door de teams van de verschillende units een ware strijd geleverd werd om de felbegeerde Brabantia-bokaal. De door de personeelsvereniging georganiseerde feestavonden waren druk bezocht en een gigantisch succes evenals de Sinterklaasvieringen, toen nog niet onderhevig aan felle discussie, maar een echt kinderfeest waar wij als ouders net zoveel plezier hadden als onze kinderen.

We hebben samen gebouwd, samen gerouwd en samen herbouwd.
Brabantia Valkenswaard is ontstaan vanuit het toenmalige “Metro”. Later is daar Gebouw E aan toegevoegd. Hier werden vooral de keukenhulpjes ontwikkeld met de blikopener als belangrijkste product. Toen Brabantia Aalst uit haar jasje groeide, bouwden we “Trio”, een naam die afgeleid werd van de drie producten die er geproduceerd werden; de strijktafel, de mouwplank en de wastas. Later volgde nog Gebouw A waar de voorraadbussen, gieters, en de kunststofafdeling werden gehuisvest. Eén organisatie, vier aan elkaar geplakte gebouwen, een diversiteit aan culturen, maar met een enorme saamhorigheid. Dat was Brabantia Valkenswaard.

Er is geen beter voorbeeld te geven van die enorme band, dan de saamhorigheid die tentoongespreid werd op de dag van de brand. Door velen al gememoreerd, de brand op die fatale dag in september 1989. Verslagen zagen we hoe een klein brandje uitmondde in een vuurzee en veel verwoestte. Jarenlange ontwikkelingen aan productgerichte machines en installaties werden door de brand vernietigd. Maar enkele uren later tijdens een bijeenkomst onder aanvoering van de hoofddirectie, werd de veerkracht van de organisatie duidelijk. De verslagenheid had plaatsgemaakt voor vechtlust. Samen zou het ons lukken om Valkenswaard weer op te bouwen. En het is ons gelukt.
Voor een groot deel op eigen kracht, maar hartverwarmend ook waren de reacties van onze leveranciers van materialen en machines. Zij boden gratis diensten aan en persen werden ter beschikking gesteld. Het gereedproduct-magazijn werd omgetoverd tot werkplaats en in Friesland vonden we een fietsenfabriek waar buismateriaal verwerkt werd met dezelfde maatvoering als de strijktafels en zo werden na 6 weken (ongelooflijk nietwaar?) de eerste strijktafels weer afgeleverd. Lange dagen maakte we en dat was niet mogelijk geweest zonder begrip en ondersteuning van het thuisfront. Ons Wil en de kinderen zijn in die maanden wel wat aandacht tekort gekomen. De brand heeft laten zien tot welke grote resultaten mensen in staat zijn, wanneer ergens gezamenlijk de schouders ondergezet worden.

Heropbouw biedt ook de mogelijkheid om verbeteringen aan te brengen. Was de lay-out van de oude fabriek product georganiseerd, in de nieuw fabriek stond de functionele organisatie centraal. We werden hierin geadviseerd door de Universiteit Leiden. Tevens werd toen het “project gezonder werken” opgestart, waarin adviezen op het gebied van “Voeding en Beweging” werden geïntroduceerd.

Ondanks alle goede initiatieven groeide de concurrentie in de markt en werden we genoodzaakt om meer drastische maatregelen te nemen. Om de kostprijs te drukken werd nagedacht over het uitbesteden van werkzaamheden aan China. De cultuur, de taal; uitbesteden naar China was in de beginjaren een project voor de lange adem. Kwaliteit, dat wat ons onderscheidt van concurrenten, werd daar aanvankelijk niet zo nauw genomen. Maar we zijn er in geslaagd om onze kwaliteitsstandaard over te brengen. Anderzijds hebben wij kunnen leren van de enorme flexibiliteit die zij aan de dag leggen. Als het moest werd er dag en nacht doorgewerkt. Ook heb ik de geweldige gastvrijheid mogen ervaren. Aan een zeer uitgebreide Chinese rijsttafel werden mijn smaakpapillen en lef op de proef gesteld.

Bij mijn afscheid werd ik verrast met een strijktafel Obelisk. Een strijktafel waar ik een heel groot gedeelte van mijn 38 jaar Brabantia-jaren aan heb mogen werken.
Ik wil iedereen bedanken voor die ongekend mooie tijd en het mooie afscheid. Ik ben dankbaar om met zoveel fijne mensen samengewerkt te hebben en deel uit te hebben mogen maken van het mooie Brabantia.

Ik wens Brabantia, alle medewerkers en oud medewerkers een fijn 100 jarig feest toe.

Ik dacht vijf jaar gelden dat ik alleen wat teksten zou gaan schrijven, maar dat liep anders. Brabantia heeft mijn leven veranderd, en niet alleen zakelijk. Inmiddels scheid ik mijn afval in twee newIcon afvalemmers, natuurlijk met PerfectFit afvalzakken. Ik mocht zelfs meestemmen over de teksten erop. Vuile was gaat in de wastassen, schone hang ik met plezier op aan mijn droogrek in Passion Red, natuurlijk met de onovertroffen Brabantia wasknijpers. Brabantia heeft me zelfs aan het strijken gekregen, een taak die ik mijn hele leven heb gemeden als de pest. Maar het mooiste dat ik heb overgehouden aan het schrijven voor dit fijne bedrijf is Karina. Van corrector Engels is ze inmiddels uitgegroeid tot een fantastische vriendin. Die voor haar verjaardag natuurlijk ook zo’n mooi droogrek van me kreeg.

ENGLISH:
Copywriter Brenda Dekkers form 2x woordwaarde thought she landed a new client. But working for Brabantia brought her something much more important!

Vroeger had Brabantia het blad 'Braband'. Ik heb er ook een keer iets naartoe gestuurd, met wat foto's erbij. En ja hoor, het kwam erin. Erg leuk!

ENGLISH:
Hilde Tuijaers got her story published in Brabantia's in-house magazine. But what was it?

My brabantia washing line is a godsend. I have to say I live on top of a hill with a natural wind tunnel and when the wind blows boy does it blow!!!!!! My rotary washing line steps in and literally spins at top speed. Love it

ENGLISH:
Fiona woodhams is very satisfied with her Brabantia rotary dryer.

Bij ons thuis was het Brabantia voor en Brabantia na. Alles in ons leven ademde Brabantia en dat begon direct na het opstaan. We schoven aan tafel voor het ontbijt op een stoel van Brabantia. Het brood werd bewaard in Brabantia broodtrommel, de ontbijtkoek in het koekblik. De kaas werd geschaafd met de Brabantia kaasschaaf en op het eitje ging zout en peper uit het peper- en zoutstelletje. Bij het opruimen van de ontbijttafel verdween het afval in de pedaalemmer en de schone afwas werd gedroogd met een keukendoek die aan het Brabantia handdoekrekje hing. Na het ontbijt vochten we om de krant uit de Brabantia brievenbus en onder het genot van een kopje koffie, uiteraard bewaard in een Brabantia voorraadbus, werd deze van voor naar achteren gelezen. Na de koffie was tijd voor het huishoudelijk werk. Ramen werden gelapt met het alom bekende Brabantia huishoudtrapje als ondersteuning voor het werk op hoogte. Het huis gepoetst en de was gestreken met strijkplank en mouwplankje. Ook weer van Brabantia natuurlijk!

Eens per week werden alle schoenen gepoetst. Alle schoenpoetsmiddeltjes werden bewaard in schoenenpoetsblik. En mocht je een dag flink beroerd zijn, dan vond je de pijnstiller in het medicijnenkastje en hield een Brabantia bedkruik je op temperatuur. Werkelijk bij alle activiteiten in huis kwam je ons tegen. Zelf aan het kleinste kamertje was gedacht.

Kwaliteit en veiligheid stonden centraal bij de ontwikkeling van de producten, maar ook in het personeelsbeleid. In het begin van de jaren negentig kwamen we in het kader van “Gezonder Werken” massaal in beweging. Naast allerlei activiteiten die de gezondheid moesten bevorderen, zoals het stoppen met roken, aanpassingen in het kantine-assortiment en bewustwording van de effecten van overmatig alcoholgebruik werd er ook gesport. Onder werktijd, op een zolder boven het gereedproductmagazijn. Het leverde onvergetelijke hilarische momenten op.

Dat we als organisatie snel in beweging konden komen werd kort na het project opnieuw weer eens bewezen. Op enig moment kregen we een order van 17.000 strijktafels met een levertijd van dertien weken. Deze order betekende een verdubbeling van het aantal strijktafels dat normaal geproduceerd werd. Met man en macht is er gewerkt om de klus te klaren en “we did it”.
Het is alleen jammer dat de laatste zeshonderd stuks letterlijk naar de haaien zijn gegaan. Ze liggen ergens voor de Azoren diep in de zee. Wie had ooit gedacht dat we ook nog aan koning Neptunus zouden leveren?

Wie ik ben? Ik ben Guust van Gorp; na jaren als zelfstandig ondernemer gewerkt te hebben, vond ik mijn plaatsje in Valkenswaard op de afdeling strijktafelmontage.

Al vóór mijn huwelijk werkte ik op de productieafdeling van Brabantia te Aalst. Ik heb daar overigens gewerkt tot de geboorte van mijn dochter. Op 17 januari 1975 ben ik getrouwd. Natuurlijk waren ’s-avonds mijn collega’s en mijn baas op mijn bruiloft aanwezig. Het zal na enkele biertjes zijn geweest, dat mijn baas mij vroeg waarom vrouwen in zijn algemeenheid, nooit zo mooi op het werk verschenen. Het zal duidelijk zijn dat wij toen nog niet het bestaan kenden van #MeToo. Het was een compliment, een grapje, onschuldig plagen. Maar ik dacht: “Ik zal hem hebben!”

En voordat hij het goed en wel in de gaten had, had ik een weddenschap met hem afgesproken. Als ik het durfde om in vol ornaat met mijn trouwjurk aan naar het werk te komen, zouden mijn baas en ik een dag van functie wisselen. Hij zou mijn plaats in de productielijn overnemen en ik zijn werk als leidinggevende. Als bonus zou ik een extra verlofdag krijgen.

Nu waren we wel wat geintjes gewend in die tijd, toch stond mijn baas even verbaasd te kijken toen ik enkele dagen later in mijn trouwjurk op het werk verscheen. Maar zo sportief als hij was, stond hij binnen de kortste keren bij mij aan de productielijn om mijn werk over te nemen. Ik heb mijn dag doorgebracht achter zijn bureau en aansluitend genoten van een extra vrije dag. Dit alles heb ik ook te danken aan een collega, die mij met haar auto van huis in mijn trouwjurk naar Brabantia bracht, anders had ik het nooit gedaan.

Het was een mooie tijd.

ENGLISH:
How Rinie Nieuwenhuizen became boss for a day at Brabantia Aalst, by winning a bet about a wedding dress.

De tachtiger jaren van de vorige eeuw hadden net plaatsgemaakt voor de negentiger jaren. In het zuiden van Nederland klonken er kritische geluiden over de laatste uitvoering van de Messia van Händel en werd er druk gespeculeerd over de verwachte uitvoering van de Matthaus passion van Bach. En binnen de muren van Brabantia Aalst werd gefluisterd over het laatste marktonderzoek dat bevestigde dat het tijd werd om het imago wat af te stoffen, het mocht allemaal minder voorspelbaar en wat spannender worden.

Wat een verschil met het Amsterdam van Herman Brood waar op dat moment vooral Seks, Drugs en Rock & Roll gepredikt werd. En de kranten wekelijks wel iets te melden hadden over de carrière van Herman Brood die zich van muzikant naar kunstschilder aan het ontwikkelen was. En dat deze artiest nadat hij in opdracht een muurtje van een parkeergarage gedecoreerd had spontaan ook een geparkeerde auto een ander uiterlijk gaf.

In de fabriek te Overpelt werd de laatste hand gelegd aan een nieuwe drukinstallatie die het mogelijk maakte om de pedaalemmers, bussen en broodtrommels met fotografische nauwkeurigheid van een bedrukking te voorzien.

Het idee om een Broodtrommel door Herman Brood te laten beschilderen voor pr-doeleinden en zo Brabantia vernieuwend in de schijnwerpers te plaatsen werd in Aalst geboren. Natuurlijk moest eerst het projectplan, het productpaspoort en het business plan in het destijds gebruikelijke format aan de “Board of Directors”, toen nog hoofddirectie, ter goedkeuring voorgelegd worden. Procedure: afspraak maken, er alleen heengaan en het voorstel in enkele minuten uitleggen.
Doe maar en zorg dat er een hoop PR komt was de reactie. En, uh, wel ervoor zorgen dat de kosten uit de marge gedekt worden.
Mijn collega liet uit Overpelt horen “Ab, als jij het ontwerp regelt zal ik zorgen dat dit op een schuifbroodtrommel komt inclusief speciale verpakking”.

Gelukkig bleek al snel via Koos van Dijk, Herman Brood’s manager, dat er belangstelling was om aan dit project mee te werken en kon er gestart worden met het ontwerp. De voortgangsgesprekken die meestal plaatsvonden in het atelier boven een kroeg in Amsterdam verliepen soepel maar de ontwerpen lieten wat langer op zich wachten. Een van de geplande presentaties viel in duigen omdat, zoals Koos voorzichtig uitlegde nadat ik in Amsterdam was aangekomen, de beschilderde broodtrommel die nacht tijdens een afterparty eerst als tafeltje, later als kruk en tenslotte als voetbal gebruikt was en inmiddels met de vuilnis afgevoerd was. Daarna leverden we Koos ter voorkoming van verder onheil en vertraging voor een schuiftrommel op maat gemaakte vellen die Herman kon beschilderen en beschikten we medio 1993 over een ontwerp. De productie kon starten.

Verkoop en PR. De verkoopprijs van een standaard broodtrommel was destijds Hfl. 35,00. Om het bijzondere van deze kunstenaarsuitvoering te benadrukken en om uit de kosten te komen werd de verkoopprijs van de eenmalige en gelimiteerde oplage vastgesteld op Hfl. 139,00

De geselecteerde dealers die deze uitvoering mochten verkopen kregen een zuil waar ze een exemplaar op konden tentoonstellen.

Het eerste exemplaar werd in restaurant Le Garage onder toezicht van Joop Braakhekke en in aanwezigheid van tientallen journalisten, fotografen en zelfs een tv-ploeg door Herman Brood en Marco Bakker samen met Ab van Houdt onthuld. Herman en Marco hadden voor deze gelegenheid samen een liedje ingestudeerd maar het optreden verliep geheel volgens verwachting chaotisch en moeizaam.

De overweldigende publiciteit en het bijzondere ontwerp (niet iedereen zag er hetzelfde in) zorgden ervoor dat de oplage in recordtempo uitverkocht was. De voorintroductie voor aandeelhouders die een exemplaar kregen had al succes voorspeld, er waren er tekort…
Later zijn er in samenspraak met Koos en Herman ook nog bussen en een klepbroodtrommel gemaakt en succesvol verkocht maar het hoogtepunt bleef de lancering van de schuifbroodtrommel. Een beperkt aantal gesigneerde exemplaren hebben hun weg gevonden naar klanten en andere gelukkigen in Europa. Ook is een exemplaar geschonken aan het Waalre’s museum.

ENGLISH:
In the eighties, Brabantia wanted famous Dutch artist and rock star Herman Brood (Dutch for bread) to decorate a breadbin. And so he did - eventually. Ab van Houdt shares his funny story about a rock star and a bread bin.

Een foto uit juli 1950, waarop te zien zijn: Wim en Francien van Kuijck en hun dochters Bep en Jeanne. De baby op de foto, dat ben ik en dit is mijn verhaal. Een herinnering van een “Brabantiakind”, want in huize Van Kuijck stond alles in het teken van de fabriek oftewel “Brabantia”.

Ons pap trad in juni 1931 als 14-jarige jongen (in augustus werd hij 15) in dienst bij de familie van Elderen. Maar er werd niet alleen gewerkt, want ’n tiental jaren later zag hij Francien de Win, die bij Meneer Christ en Mevrouw Mien diende en de liefde bloeide op. In 1947 werd er getrouwd en na een tijdje ingewoond te hebben bij opa en opoe van Kuijck werd ergens in de fabriek aan de Eindhovenseweg ruimte vrijgemaakt, waar het jonge stel ’n keukentje en slaapkamer had. En daar ben ik dus geboren, op het terrein van Brabantia. ’n Jaar later vertrok het gezin naar de Goudbergstraat, waar nog 4 jongens en 1 meisje werden geboren. Dat wij als kind uit school kwamen en ons mam vertelden, dat wij ons pap over ’n muur hadden zien lopen omdat er brand was in de spuiterij, liet zijn liefde voor de fabriek zien.

Begin jaren 60 verhuisde ons pap met zijn afdeling de strijktafels, ook wel “Trio” genoemd, naar Valkenswaard en in 1966 volgden wij als gezin. De strijktafel, die ik nu nog in gebruik heb, 50 jaar oud, loodzwaar, maar degelijk, zal wel een van de proefmodellen zijn geweest, die je na het uitproberen mocht houden. Na 50 jaar Brabantia ging ons pap in juni 1981 met pensioen en tot zijn overlijden in 2003 is hij altijd bij Brabantia betrokken gebleven, 72 jaar lang.

Niet alleen ons pap werkte bij Brabantia, meer familieleden verdienden er hun brood: zijn broer Sjaak (chromerij), zus Betsie (atelier) en zwager Bert (draaier), dochter Bep (atelier) en schoonzoon Ad (schilder), zoon Martien (technische dienst) en neef Jan (magazijn). Als vakantiewerk heb ik nog facturen getypt. Hoe lang ik hebt gewerkt voor f 82,35 in mijn loonzakje, weet ik niet meer.

ENGLISH:
The Van Kuijck family lived and breathed Brabantia. Jeanne van Kuijck tells about how she literally born at Brabantia, and of course raised with the brand.

Voorgangers. Iedere generatie heeft zijn specifieke bijdrage. De 1ste generatie zette het op. De 2de maakte Brabantia groot in Nederland. 3a maakte het internationaal en 3b (Ik dus) paste Brabantia aan, aan een Europa zonder Grenzen.

Concurrent. Een van onze concurrenten deed me een aanbod “that I could not refuse”. Alsof ik om te kopen was? Of nog sterker: alsof ik onze eigenwijze familie zover kon krijgen om het bedrijf te verkopen. Dat maken ze zelf wel uit!

Samenwerking. Meestal betekende “ik wil met Brabantia samenwerken”: ik wil je kopen of wil je mij kopen. Een normale, echte samenwerking is twee keer gelukt en twee keer mislukt.

Zakelijke Partner, een gelukte samenwerking. Voor een Chinees is het onbeleefd al het voorgezette eten op te eten. Je toont daarmee aan dat je niet genoeg hebt gehad. Onze Chinese partner ontdekte dat het in onze cultuur niet beleeft was om eten te laten staan. Je geeft dan aan dat het eten van de gastheer niet lekker is. Dus stopte hij in China iedereen helemaal vol en het liefst met een authentiek gerecht; kippenpoten (de nagels van die poten waren overigens wel verwijderd). De reacties op dit gerecht waren heel divers, ik vond ze echter heerlijk en dus hadden we altijd lol als we weer een ‘Newie’ (iemand die voor het eerst China bezocht) vol konden stoppen met die poten.

Vooroordeel. Het gaat om de mens. Niet om het land waar iemand vandaan komt, ras of geslacht.

Klacht Unox. Het regende klachten bij Unox, de grote 5 literblikken waren niet open te krijgen. Het duurde even totdat de blikkenproducent ons voorzichtig benaderde met de vraag of onze blikopeners wel deugdelijk waren. De klacht bleek helaas gegrond. Wij hadden inderdaad een batch gemaakt die de hele grote blikken niet open kreeg.

Koffiejuffrouw(en) en mijn voorliefde voor lokaal dialect. Ik heb altijd een bijzondere band gehad met de dames die de koffie verzorgden en ik werd dan ook flink door ze verwend. Toen ik Ine, mijn vrouw, voor het eerst meenam naar het personeelsfeest van de fabriek Valkenswaard werd me in perfect Valkenswaards dialect gevraagd: ”O hedde gij een zwarte uit Valkensweert?” Toen één van hen, door uitval van onze secretaresse, moest invallen om koffie te serveren tijdens de commissarisvergadering vroeg ze me: “Hé Christ, kundde gullie nu vooruit? Of moe’k nog effe blijven vuer straks?” Ik lag in een deuk toen een commissaris voorzichtig vroeg of die toch wel vrijpostige secretaresse zo ook de telefoon opnam.

Meneer X. Ik heb een omgekeerde, bijna “#metoo” meegemaakt. Ik maakte in de fabriek wel eens een praatje met Meneer X, leuke vent en altijd vrolijk. Tijdens een jubileumreceptie was hij echter een beetje dronken en probeerde hij mij te versieren. De personeelschef zat naast mij en die gierde het uit van het lachen en was niet in staat om mij hiermee te helpen of hij vond het wel prachtig zo.
De volgende dag hebben de collega’s van Meneer X hem hiermee stevig geplaagd. Dat plagen stopte pas toen ik vertelde, dat ik het geen probleem vond en dat we nog steeds goede vrienden waren.

Zakenauto. Mijn eerste grote zakenauto was een rode BMW en ik was er behoorlijk trots op. Een van mijn voorgangers vond de kleur te opvallend voor een bedrijfsauto en dat maakte hij me duidelijk door te vragen hoeveel korting ik had gekregen i.v.m. de kleur.

Collega Directieleden. Mijn collega directieleden zorgden ervoor dat ik onderstaand gesprek tussen hen beiden goed kon volgen.
De een: ”Weet jij dat het wereldkampioenschap in Korea gespeeld wordt? Ik moet toch een keer de lokale importeur bezoeken, moet jij daar niet een staalfabrikant of zo bezoeken, kunnen we gelijk naar de wedstrijden gaan kijken?” De ander: ”Goed idee, wanneer zijn die wedstrijden precies?”
En ja, ik hapte, net voordat ze in de lach schoten.

Help! Op weg naar mijn hotelkamer in China, springen twee “dames van plezier” zeer opdringerig bij mij in de lift. Ik vroeg een van mijn collega’s: “Ga a.u.b. mee naar boven dan kunnen we nog van ze afkomen.” Maar dat mocht niet baten want er sprongen vervolgens gewoon nog twee “dames van plezier” extra de lift in.

Opening fabriek China. De opening van de fabriek in China ging gepaard met kleine problemen. Zo konden ze op de eerste plaats geen Nederlandse vlag vinden. Ik zei: “pak maar een Europese”. We zijn immers een Europees bedrijf. Het tweede probleem deed zich voor bij het speechen. Ik moest speechen, sowieso al geen hobby van me. Alles ging in het chinees. "Geen probleem, wij zorgen voor een tolk", stelden ze me gerust.
Maar wanneer ben ik dan aan de beurt vroeg ik nog. "Ah, zo gauw je je naam hoort, ben je aan de beurt". Ik hoorde mijn naam en sprong op, maar de lokale hoge heren van de provincie lieten me niet door en keken me raar aan. Intussen klonk er luid applaus. Dus dat zat wel goed. Het applaus verstomde. Maar ik kon nog steeds niet van mijn plaats. Met de handen uit elkaar, palmen naar boven en schouderophalend keek ik wanhopig naar de ceremoniemeester. En er klonk opnieuw luid applaus. De Nederlandse consul aan de andere kant redde me door te zeggen dat ik volgens hem weer gewoon moest gaan zitten. Er bleek eerst een introductieronde plaats te vinden waar mijn naam ook werd genoemd. Achteraf gezien was het niet onlogisch dat mijn gebaar werd uitgelegd als "geef eens wat meer applaus".
Dat ze geen Nederlandse vlag hadden gekocht, kreeg nog een staartje. Toen na het Chinese volkslied het Nederlandse Volkslied aan de beurt was, kwam het Franse volkslied. Ook rood, wit en blauw, maar toch iets anders. De Nederlandse consul zei tegen me "dit kan echt niet" en hij weigerde recht te staan. Na wat aandringen deed hij dat toch want Chinezen vinden niets erger dan voor gek te staan. Ze hebben nooit geweten dat hier iets was misgegaan.

Nederlanders in China. Toen ik me, tijdens een rondje door een fabriek in China, omdraaide zag ik het personeel elkaar aanstoten en in de lach schieten. Ik realiseerde me pas later dat ik bijna volledig voldeed aan een karikatuur van de Kapitalist uit het streng communistisch tijdperk. Ik droeg bretellen en had een sigaar in mijn mond. Het enige dat miste aan dat beeld was een hoge hoed.

Ik had een soortgelijke ervaring toen ik met Tijn de stad Kanton bezocht. Tijn is voor onze begrippen al een lang persoon. Maar vergeleken met kleine Chinezen is hij een reus, die ze nog nooit eerder hadden gezien.

ENGLISH:
Chicken feet, the French anthem, a (too) red car, and extra applause - former CEO Christ van Elderen shares some hilarious stories about his brushes with Chinese customs and love for the local Valkenswaards dialect.

(twee jubilea in 2019).

Voor 1969 bestond het logo uit een huisje met een zwarte balk en daarin de naam Brabantia.
In de gele vlakjes stonden de woorden: “Home Steel”. Veel Nederlanders noemden Brabantia dan ook vaak Brabantia home steel. Maar home steel betekent in Engeland “blik”. Blik is dun gewalst plaatstaal dat vaak als verpakking gebruikt wordt. Niet de kwaliteit waar Brabantia voor staat en waar we mee geassocieerd willen worden.

We kregen dus de opdracht om een nieuw logo te ontwerpen zonder de woorden Home Steel. Het eisenpakket voor het nieuwe logo was kort en simpel: de vorm van een huisje, de naam Brabantia en het logo moest geregistreerd kunnen worden.

De Art director van het reclamebureau en ik zijn afzonderlijk van elkaar aan het ontwerpen gegaan. Na een paar weken werden de ontwerpen gepresenteerd. Toeval of geen toeval, beide voorstellen waren nagenoeg gelijk. We hadden beide een gestileerd huisje ontworpen en hadden ook beide hetzelfde lettertype gekozen. De art director had de naam Brabantia echter met een hoofdletter bedacht en ik niet.

Het gestileerde huisje is een ontwerpstijl dat in die tijd veel gebruikt werd. Zo zie je het terug in de logo’s van Albert Hein en de Nederlandse Spoorwegen, die respectievelijk ontworpen zijn in 1965 en 1968. Alle drie de logo’s zijn qua stijl gelijk, ook zijn alle drie de logo’s door twee personen ontworpen.

Resteerde de vraag, hoe gaan we Brabantia schrijven? Met een hoofdletter (kapitaal) of met een kleine letter (onderkast)? Een Tachitoscoop test (een test die de snelheid in het zien/lezen van een getoond beeld vastlegt) bracht de oplossing. De kapitale B bleek als eerste opgemerkt te worden en dat was niet de bedoeling omdat het geheel in balans moest zijn. Et voila, het huidige logo was geboren. Je kunt je voorstellen wat ik denk als ik ergens in de wereld het Brabantia logo tegen kom.

ENGLISH:
Brabantia celebrates its 100th birthday in 2019, but the Brabantia logo is 50 years old this year, could you tell? Peter de Wit shares his memories on designing this truly timeless logo.

In de tijd dat ik Category Manager was, werd er van je verwacht dat je volledig inzicht in de kwaliteitsbeleving van de producten in jouw categorie had. Vandaar dat kwaliteits-issues bij consumenten rechtstreeks doorverbonden werden naar de Category Manager.

Zo kwam ik in contact met een dame die mij uiterst verbolgen kenbaar maakte dat haar strijktafel, die ze bij haar huwelijk cadeau had gekregen, sinds kort wat stroever open ging en “wat kraakt”. Dit vond ze niet “des Brabantia’s” en of we er iets aan konden doen.

In die tijd hadden we een externe partner die ook strijktafels onder onze naam produceerde en waar we wat kwaliteits-issues mee hadden. Onder het mom “100% tevredenheid” hadden we voor die strijktafels in geval van klachten afgesproken zonder gedoe, de tafels te vervangen. Grote kans dat haar strijktafel bij die leverancier vandaan kwam en daarom beloofde ik de dame de tafel te vervangen. Om zeker te weten dat de strijktafel ook daadwerkelijk van die leverancier kwam had ik een kwaliteits-analist gevraagd persoonlijk de tafel om te wisselen en de “oude” mee terug te nemen.

Toen de kwaliteitsanalist de tafel ging ophalen bleek de dame in de 80 te zijn. Het huwelijk had plaatsgevonden in 1958 en de strijktafel was dus ongeveer 50 jaar oud en op een beetje stroever open te gaan na, bleek die nog perfect te functioneren!
Uiteraard hebben we de tafels toch netjes omgewisseld. Afspraak is afspraak.

ENGLISH:
Kees Beelen was scolded by a lady about her creaking Brabantia Ironing Board - a wedding present even. But the lady turned out to be a bit older than expected. And so was her Ironing Board.

45.000 km fietsen op originele Brabantia-onderdelen van de keukentafel en strijktafel.

ENGLISH:
Gerrit van Eck has a very special bike...

Samen met team een team van creatieven organiseerden we een internationaal event voor internationale bloggers in Amsterdam: Meet the Blogger. Frida Ramstedt van het succesvolle Zweedse blog Trendenser was de key-note speaker en Tijn van Elderen gaf een inspiratiesessie tijdens het middagprogramma. Daarnaast sponsorde Brabantia het event met een goodie bag. Ook Yvonne Eijkenduin van Yvestown.com gaf een fotografie & styling workshop met Brabantia producten. In 2013 werd ik in mei gebeld door Anne van Brabantia, of ik haar kon helpen met de PR rondom de Pimp-Our-Print design wedstrijd in Nederland. Sinds die tijd werk ik met Tulipa Media voor Brabantia en verzorg ik samen met een leuk team de PR & Influencer Marketing voor Brabantia in Nederland. Het merk is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een van de meest inspirerende, internationale interieur designmerken. En elk jaar komen er weer mooie producten bij. Zo lanceerden we vorig jaar in een schitterende Amsterdamse loft de nieuwe Bo Touch Bin voor media en influencers. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik voor zo'n mooi familiebedrijf als Brabantia mag werken en hoop dit ook de komende jaren te mogen doen!

ENGLISH:
Tulipa Media's Liselore Stuut loves working for Brabantia. Here's why.

Je maakt wat mee als Marketing Communication Manager.

In de jaren 70-80 had ik regelmatig vergaderingen in de landen met een eigen Brabantia verkoopkantoor. Dit verhaal gaat over ons Franse kantoor.

Ik had de afspraak met de verkoopdirecteur dat ik maandelijks naar Parijs zou komen (dat heb ik in die jaren meer dan honderd keer gedaan). De TGV reed nog niet (heb ik wel gebouwd zien worden), dus met de auto. ‘s Morgens om 04.30 uur je bed uit en om 09.30 uur de vergadering in. Vervolgens rond 16.30 uur weer richting huis waar ik dan na een tussenstop bij een wegrestaurant rond 22.30 uur weer arriveerde.

MAAR DIE ENE RIT IN 1977 ...
Om 04.30 uur opgestaan en richting Parijs gereden. Na een paar uur aangekomen bij de peage en daar werd ik door een paar douaniers aangehouden. De kofferbak moest open en daarin lag mijn werkkoffertje met alles wat ik voor de vergadering nodig had. Ik moest het werkkoffertje open maken en zij zijn er in gaan snuffelen. Direct vonden ze een paar honderd fotofilmpjes. Ze snapten niet dat ik zoveel filmpjes bij me had en toen ze die tegen het licht hielden, zagen ze dat die bijna allemaal hetzelfde waren. Ze hadden het vermoeden (dat begreep uit hun onderlinge conversatie) dat ik een “code” aan het smokkelen was en dus werd ik gearresteerd. Een van de douaniers stapte in mijn auto en ik moest de andere auto volgen richting Arras naar het douanekantoor.

Even de uitleg wat er op die filmpjes stond. Er was een campagne ontworpen voor België met als titel “De klant is koning”. We hadden een corpulent persoon in een barbiersstoel gezet met om hem heen een aantal jongelui die hem epileerde, knipte, scheerde etc. etc. In die tijd had je niks digitaal dus de fotograaf schoot filmpje na filmpje om dat ene perfecte shot te hebben. Alles lijkt dus op elkaar, maar is het niet.

Op het douanekantoor werd mij verteld dat ik verdacht was. Inmiddels was het 11.00 uur geworden en ik realiseerde me dat onze verkoopdirecteur zich af zou vragen waar ik bleef (mobieltjes waren toen zeer zeldzaam en ik had er geen). Ik heb de douanier mijn probleem uitgelegd en gevraagd of ik naar het kantoor mocht bellen. Antwoord: “Non monsieur”.
Ik bood nog aan om het gesprek in het Frans te voeren, zodat hij kon horen wat ik zei, maar het antwoord was opnieuw: “Non, monsieur”.“Mag ik dan mijn vrouw bellen?” Antwoord: ”Non monsieur”.

Inmiddels had onze verkoopdirecteur naar Aalst gebeld en gevraagd of ik op kantoor was. De afdeling wist niet beter dan dat ik naar Parijs was. Ik kwam daar altijd rond 09.30 uur aan en om 12.00 was ik nog uur nog steeds niet aangekomen. Het vermoeden was dat ik bij een ongeluk betrokken zou kunnen zijn, dus werden zowel op Frans als Belgisch grondgebied politieposten gebeld. Maar nee, geen melding van een verkeersongeluk. Maar waar is Peter? Op het douanekantoor dus. Als ik naar het toilet wilde moest ik de deur open laten staan. 24 uur geen contact met de buitenwereld hebben is legaal in Frankrijk. Ze zijn wel een sandwich voor me gaan kopen die ik natuurlijk zelf moest betalen. Mijn auto werd in beslag genomen, het arrest moest worden opgesteld en door 6 douaniers worden ondertekend. Enfin, dat duurde tot 19.00 uur. Toen vroegen ze me vriendelijk waar ik heen wilde. “Breng me maar naar het treinstation want ik moet naar Parijs”. Ik ben om 21.30 uur in Parijs aangekomen en heb me naar het hotel laten brengen waar ik vaak sliep. Daar heb ik aan de balie mijn vrouw kunnen bellen. Vervolgens heb ik de verkoopdirecteur gebeld die me meteen is komen ophalen om me mee naar zijn huis te nemen om te overnachten (hij is een heel aardige, inlevende man). Alsnog bedankt.

De volgende dag geprobeerd om mijn auto vrij te krijgen, maar dat is niet gelukt. Hoe ga ik dan naar huis? Met de trein dan maar. Helaas, er waren treinstakingen. Dan maar vliegen. Een vlucht genomen van Charles de Gaulle naar Brussel en daar kon ik een vliegticket boeken voor een vlucht naar Eindhoven. Er werd tussen Brussel en Eindhoven gevlogen met zo’n 16-zitter waar je gebukt in moest stappen en waar de piloot een thermoskan met bekertjes naar achter doorgeeft voor de koffie.
Klaar voor vertrek; het vliegtuig rijdt de startbaan op, de motoren brullen, we maken snelheid, maar stijgen doen we niet. Uiteindelijk draaien we op de startbaan en gaan we terug naar de gate. Daar hebben ze gewicht (een paar pakken Panorama’s) dat voor in de neus lag, verplaatst naar achteren en jawel hoor, het ding gaat bij de tweede poging wel omhoog. Vervolgens met de taxi naar huis en einde van wel twee heel bijzondere dagen.

Conclusie:
16 uur onvindbaar, hele thuisfront in de stress, auto kwijt en niets gedaan voor de Company. Vive la France!

Een week later kon ik de auto komen ophalen met achterlating van 1000 FFr aan administratiekosten. De verdachte “code” was omgezet naar “het vervoeren van professioneel fotografisch materiaal” en dat had ik aan de grens moeten aangeven.

ENGLISH:
Not your average day at the office: Marketing Communication Manager Peter de Wit went to a sales meeting in Paris, but was suspected of espionage by French customs. And even when he was released, his ordeal wasn't over.

Na onze studie in 1988 wilden Steef en ik graag samenwonen, maar we hadden natuurlijk een studieschuld, ik had mijn eerste baan bij Philips, maar hij moest nog in militaire dienst. We hadden dus weinig geld om nieuwe meubels en keukenspullen te kopen, dus kregen we van onze ouders een aantal Brabantia artikelen om op te knappen. Ze waren bruin, groen en oranje met een bloemetjes decor en werden door ons zorgvuldig grijs geschilderd. Zo pasten ze perfect bij de oranje, groene en paarse meubels van mijn tante, die we zwart/wit geverfd hadden.
We hebben er nog jaren mee gedaan en later, toen ik bij Brabantia in de personeelswinkel nieuwe producten kocht, zijn ze nog met mijn zus mee gegaan naar haar studentenkamer. Want weggooien vonden we zonde en de kwaliteit was prima. Nu werk ik samen met veel gemotiveerde collega's al meer dan 27 jaar aan duurzaamheid binnen Brabantia en is het extra leuk om te zien dat het oude bloemetjesdecor (Patrice) voor het 100 jarig bestaan weer geproduceerd wordt.

ENGLISH:
Jolanda Wijers singlehandedly gave the seventies Brabantia items she was given a new look, fit for the eighties. A story of sustainability then and now.

Al 28 jaar heb ik plezier van de 2 sets Brabantia-artikelen die wij met ons trouwen hebben gekregen. Alleen de kaasschaaf heeft het deze week begeven.

ENGLISH:
Brabantia wedding gifts outlast a wedding. Or do they?

Als 12-jarig ventje fietste ik in de pauze van school naar huis om te gaan eten en dan passeerde ik de Brabantia fabriek in Aalst. Voor mij was het lunchpauze en uiteraard ook voor de werknemers van Brabantia. Met goed weer zat het muurtje voor de fabriek vol met pauzerende medewerkers. Blauwe overal, trommeltje op de schoot. Ik vond dat als kind op de een of andere manier zo demotiverend dat ik tegen ons moeder zei: "Daar ga ik nóóit werken!" En laat ik nou juist daar mijn droombaan gevonden hebben, al 33 jaar.
Modellen maken dat is wat ik doe, ofwel: héél de dag door "knutselen" en er nog voor betaald krijgen ook. Behalve dat ik me bezig houd met datgene waar ik voor aangenomen ben, zet ik regelmatig iets creatiefs in elkaar voor medewerkers die afscheid nemen of een jubileum vieren. Dat ik niet de enige ben die hier al flink wat jaren vertoeft blijkt wel, want ik heb inmiddels al tientallen kunstwerkjes afgeleverd. Ik laat me daarbij inspireren door de hobby’s van de krijger of de functie die vaak jarenlang uitgeoefend is.

Leuk om te maken, dankbaar om te geven en ongelooflijk mooi om de reactie van de ontvanger te zien. Altijd positief.

Op het muurtje heb ik nooit gezeten.

ENGLISH:
Pieter van de Laak never ever wanted to work at Brabantia. Guess where he has been 'crafting for a living' - his dream job - for the last 33 years.

Brabantia is een familie waar je altijd graag naar teruggaat, zegt Toos.

ENGLISH:
Brabantia is a family you always love coming back to, says Toos.

Creative Director at \BOVIL. I’m an Englishman living and working in The Netherlands.

WHAT'S YOUR STORY?
LOVE IT! Some time ago I worked with the Brabantia team to develop the new brand vision. Together with a group of designers, product developers, marketing specialists and Tijn van Elderen (CEO) we locked ourselves in a room to think about the future of the brand.

After a long time we all came to the simple conclusion that people just love these ‘things’. Household products became more than just useful objects. They looked good and were really smart: we loved them. And that was the moment when we agreed that if we love them – so might everyone else!

WHAT’S SPECIAL ABOUT YOUR STORY?
Using a word like ‘Love’ when talking about a wastebin! But somehow it worked, it took us all by surprise and became a movement on the high street and in the kitchen.

HOW DO YOU LOOK BACK ON BRABANTIA?
Very fond memories of smart open-minded people wanting to change the world with ironing boards, waste bins and rotary dryers. Mad, but great!

ENGLISH:
Shaun Northtop, Creative Director at \BOVIL, loves those smart open-minded people wanting to change the world with ironing boards, waste bins and rotary dryers. And he feels for household products too.

Maak kennis met Leo, werknemer van Brabantia uit de beginjaren. Als chauffeur van de eerste Brabantia CEO, Christ van Elderen, heeft hij vele geweldige verhalen uit het verleden.

ENGLISH:
Leo Scheepers is retired for some years now. But he fondly remembers his years at the Brabantia factory.

Maak kennis met Piet, verantwoordelijk voor het ontwerp en de ontwikkeling van het iconische Patrice-assortiment. Piet is tot op de dag van vandaag nog steeds zeer betrokken bij Brabantia, als curator van het Brabantia Museum in Waalre, Nederland.

ENGLISH:
Pensioner Piet Cox shares his memories on factory life and the iconic Patrice decor in this short video.

Maak kennis met Tijn, CEO van de 4e generatie van Brabantia. Hij wist al op vijfjarige leeftijd dat hij de baas wilde worden van het familiebedrijf.

ENGLISH:
Meet Tijn, 4th generation CEO of Brabantia, who, at the age of five, already knew he wanted to be the boss of the family company.

Mijn verhaal begint op 3 september, in het jaar 1962. Toen zette ik voor de eerste keer mijn fiets in de stalling op de Leenderweg. Als broekie van 14 jaar kwam ik na de LTS bij Brabantia terecht om het echte vak te leren. Kwaliteit heeft gedurende mijn werkzame leven bij Brabantia altijd centraal gestaan. Een bijzondere ervaring wil ik met jullie delen.

Het was op een avond dat ik moest overwerken om nog een aantal producten te keuren. Een veertien jarige helemaal alleen aan het werk. In die tijd kon dat nog. De verlichting had ik op de werkplek zelf aangedaan maar om me heen was het pikkedonker. Ik was al geruime tijd heel geconcentreerd bezig met mijn werk. Op een bepaald moment kreeg ik het gevoel dat ik niet alleen in de fabriek was! Ik keek om me heen maar zag niets of niemand. Het gevoel bleef echter. Even later keek ik weer om me heen. En toen zag ik hem staan in het donker; een “gedaante” in een lange jas met een hoed op en ... hij keek naar mij. Hevig geschrokken vluchtte ik weg richting het waslokaal. Via het raam klom ik naar buiten. Ik zette het op een lopen naar huis, naar mijn ouders en daar aangekomen vertelde ik met veel emotie het verhaal. Mijn vader zei meteen; “We gaan terug om te kijken wat er aan de hand is”. Dat wilde ik niet, maar veel keuze had ik niet. Bij de fabriek aangekomen, bleek het raam van het waslokaal dicht en ook het licht was uit. Naar binnen gaan durfde ik niet. We hebben de deur weer gesloten en zijn naar huis gegaan.

De volgende dag met lood in mijn schoenen stilletjes aan het werk gegaan. Een paar uur later kwam de assistente van de personeelschef mij halen. Mijn hart klopte in mijn keel, Ik dacht, dit is het einde van mijn carrière bij Brabantia. Maar al snel werd ik gerustgesteld. De “gedaante” van de voorgaande avond bleek uiteindelijk “Pa van Elderen” te zijn, de oprichter van Brabantia. Ik kreeg excuses voor het feit dat hij me zo had laten schrikken en bovendien nog een compliment voor mijn werk. Een last viel van mijn schouders.
Enkele weken later werd ik opnieuw bij de personeelschef geroepen. Er stond een tas voor me klaar met daarin een fazant en een konijn, afzender ”Pa van Elderen”.

Het werken bij een familiebedrijf zoals Brabantia is heel bijzonder, dat voelt vandaag de dag, zelfs na pensionering nog altijd zo. Terugkijkend op mijn 47 jaar bij Brabantia, maakt dat ik vooral trots ben op het feit dat ik een bijdrage heb mogen leveren aan het kwaliteitsimago dat Brabantia nog altijd heeft.
Samen werken aan het continu verbeteren van kwaliteit, heeft mijn leven verrijkt.

Brabantia viert in 2019 haar 100 jarig bestaan, van harte proficiat.

ENGLISH:
Young Koos van Heertum was working late, when he saw a spooky silhouette in the dark of the factory. A story about a boy that got a big scare at first, and a pheasant and a rabbit later.

Op 27 april 2007 verrichte Jaap Blokker de opening van fase 2 van onze fabriek te Zhuhai. In zijn speech stond hij ook stil bij de bijzondere relatie met de familie van Elderen.

Een relatie, die ver terug gaat in de tijd. Het eind van de tweede wereldoorlog naderde, het zuiden was al bevrijd en bij Brabantia hadden ze broodtrommels die naar Blokker in Amsterdam gestuurd werden. Als straf waren alle voedseltransporten naar het noorden door de bezetter stilgelegd. Groot was de verrassing en het enthousiasme toen de Blokker-medewerkers ontdekten dat alle broodtrommels gebruikt waren om voedsel te smokkelen. De broodtrommels waren namelijk door Brabantia-medewerkers gevuld met appels uit de boomgaard van de familie van Elderen.

Deze gebeurtenis werd in zijn openingstoespraak zoveel jaren later op dankbare wijze gememoreerd.

Als cadeau werd aan het einde van de ceremonie, verwijzend naar de toespraak en deze anekdote een speciale in de vorm van een schuifbroodtrommel gemaakte stereo-versterker aan Jaap Blokker overhandigd.

ENGLISH:
Blokker and Brabantia have a special relationship that dates from World War 2. Ever since the hungry Amsterdam Blokker-employees found out the delivered Brabantia bread bins were secretly filled with apples from the Van Elderen orchard.

In juni 2015 ben ik als Category Manager - Waste Management begonnen bij Brabantia. Zes weken later werd mijn dochter Esmee geboren. Tegelijk met het idee voor Bo. Dat ging niet zonder slag of stoot natuurlijk, met een compleet team van designers, marktonderzoekers, engineers, trade marketeers, branding, productie, distributie etc hebben we eraan gewerkt om een unieke en prachtige rechthoekige afvalemmer het licht te laten zien. Ik vond het heel bijzonder om mee te maken dat zowel een mens als een concept tot iets prachtigs kunnen groeien in dezelfde periode. Deze foto symboliseert dat voor mij.

ENGLISH:
When Robert Engels' baby girl was born, so was the first idea of Bo. Discover how they both grew.

Questi utensili hanno ben 30 anni e non li dimostrano grazie Brabantia.

ENGLISH:
Italian Cinzia Pesenti is a fan for more than 30 years, she writes.

In 2010 kwam ik als Product Developer bij Brabantia werken. De fabriek in Valkenswaard werd afgebouwd, hoewel de droogmolens en de kleinste maat strijktafels nog in productie waren. Onze ontwerpruimte zat naast de half gevulde fabriekshal, achter de rode deuren. Met een klein team werkten we aan de categorieën Laundry Care en Food Preparation.

Mijn eerste project was een strijktafel-overtrekken onderzoek. Katoen, polyester, nylon en verschillende absorberende onderlagen: alles werd zorgvuldig getest in de kwaliteits-ruimte. Die bevond zich 2 hallen verder: de rode deur door, linksaf, en dan doorlopen totdat je niet verder meer kon. Dat was maar goed ook, want we testen er ook de fijne knoflookpers die ik met Pieter van der Laak (modelmaker) heb ontwikkeld. Thuiskomen in een geur van knoflook; het was maar goed dat ik in die tijd nog vrijgezel was.

ENGLISH:
Product Developer Klaske Postma often came home from work smelly. Why? Read this funny story..

I bought the Brabantia tin opener and corkscrew in the early 90's. Great design and function, always reliable after over 25 years of use, like all the other Brabantia products I have purchased over the years. Keep up the good work!

ENGLISH:
Philip Charlwood is convinced of the Brabantia quality, using his corkscrew for over 25 years.

Mijn vader begon na de oorlog in de fabriek als productiemedewerker en later als kwaliteitscontroleur.
Mijn oudste broer Gerrit ging na de ambachtsschool bij Brabantia aan de slag.
Mijn zus Annie ging bij Brabantia op kantoor werken.
Mijn zus Marjan was dienstmeisje bij de directeur.
Mijn broer Frans heeft ook bij Brabantia op kantoor gewerkt.
En ikzelf, Lies, was dienstmeisje bij de oude directeur.
Ja, voor de familie Cleven was Brabantia deel van het leven.

ENGLISH:
Brabantia really is a family business, demonstrates the van Cleven family history!

I was extremely impressed when my washing line broke, and you replaced it without quibble, such excellent customer service. Our little dog was happy because once again he could sleep beneath the washing on the line, and be shaded from the summer sun.  Under the washing line was his favourite place to be.

ENGLISH:
Read this cute story about how our customer service made a little dog happy again.

Jarenlang, ben inmiddels 64, heb ik in bovenwoningen gewoond. Maar ik wilde zo graag een benedenwoning, alleen maar voor de droogmolen. Totdat Brabantia kwam met de droogmolen voor aan de muur. Ideaal en ik hoef niet meer te verhuizen!

ENGLISH:
For years, I am 64 now, I have lived in upstairs apartments. But I wanted a ground floor apartment so much, only for the rotary dryer. Until Brabantia came up with the rotary dryer for the wall. Ideal and I don't have to move anymore!

Mijn zus woont al  15 jaar in Frankrijk en is dol op oude Brabantia-artikelen, vanwege de geweldige kwaliteit. Ze vindt het prachtig om "ermee te pronken" in Frankrijk. Als ik op de rommelmarkt iets van oude Brabantia-artikelen vind, neem ik die altijd voor haar mee. Op dit moment heb ik weer 2 oude geldspaartrommeltjes voor haar klaar staan, die ze heel graag komt afhalen, als ze weer in Nederland is.

Ik wil toch even vermelden, ik heb mijn strijkplank al ruim 53 jaar en intensief gebruikt. Met 2 mannen in huis die kok waren, dus iedere dag schone buizen, broeken, geplooide mutsen enz. En dan nog al die overhemden! Het is gewoon goed sterk, dus ben erg blij. Vroeger thuis hadden we ook een Brabantia strijkplank. Als je een strijkplank een gezin van 10 kinderen, en natuurlijk mijn vader, overleeft kun je spreken van KWALITEIT, SUPER.  Ik heb ook nog 2 vergieten en andere dingen van Brabantia.

ENGLISH:
Thousands of shirts, pants and even chef's hats, Mrs Pulles tells the story of her 53-year old Brabantia ironing board and its predecessor.

In 1968 ben ik bij Brabantia gestart, samen met Lex en Jons.

Wij hadden ons kantoor op de brug in Aalst boven de laadkuilen die het verkoopkantoor met het fabriekskantoor verbond. Rechts van de brug was het kantoor van ome Christ, en links van de brug het kantoor van Opa en daarnaast het kantoor van mijn vader. Wij hadden een heus statussymbool; een eigen secretaresse, voor ons drieën wel te verstaan. Die beginperiode samen op een kantoor beviel ons wel en om die reden hebben we altijd een gezamenlijk kantoor gehad. En ook een gezamenlijke secretaresse.

Al die jaren samen op een kantoor maakt dat je elkaar wel leert kennen. Gedrieën, als drie musketiers, hebben we de ups en downs van Brabantia doorstaan. De deur van ons kantoor bleef dicht totdat we het met elkaar eens waren. Voor de rest van de tijd stond altijd open, voor iedereen.

Ieder van ons had zo zijn taken; Lex het schuim van de handel, Jons personeelszaken, administratie en financiën, en ik de machines, de gebouwen en productontwikkeling. Alle belangrijke zaken en de CBWs (Controle Bespreking Winstcentrum) deden we wel samen. Zo gingen we eens met een oude gammele DC3 van Rotterdam airport naar de UK om een eigen vestiging op te richten en een opperhoofd voor de nieuwe organisatie aan te nemen. Het nieuwe kantoor noemde we later overigens “Lennons Castle”. Kijkend uit vliegtuigraampje zag ik dat de afdekking van de motor met veiligheidsspelden vast zat. Op dat moment realiseerde we ons de kwetsbaarheid van de organisatie door met drieën te reizen en vanaf dat moment hebben we altijd apart van elkaar gereisd.

Het gezamenlijke gebruik van een kantoor had als voordeel dat we bijna geen vergaderingen nodig hadden om zaken af te stemmen. Ik denk dat wij met ons drieën het idee van Ome Christ Europees hebben gemaakt. Ome Christ had in Nederland de grossiers uitgeschakeld en leverde direct aan de winkeliers. Dat wilden wij in de belangrijkste Europese landen ook gaan doen en uiteindelijk is dat ook gelukt.

Terugdenkend aan al die jaren dan steken er twee gebeurtenissen boven alle anderen uit. De brand in 1989 en de crisisjaren 80-83. Voor diegene die te jong te zijn om het zich het laatste te herinneren; dat was in de tijd dat de banken stroppenpotten creëerden en ze Brabantia een te groot risico vonden. Ons bankcredit werd gehalveerd we kwamen onder banktoezicht. Onder banktoezicht staan betekende ook een duur organisatieadviesbureau inschakelen en een veel te duur accountantsbureau. Dat resulteerde in een jaarverslag met een mooie kaft, eerlijk is eerlijk, maar eenzelfde inhoud en een rapportage met daarin de conclusies die we zelf al getrokken hadden en waarin een advies of mogelijke oplossingen ontbraken. Jons heeft toen als minister van financiën overuren gemaakt en een paar jaar later konden we weer teruggegaan naar onze oude vertrouwde accountant en was financiering zodanig opgetuigd dat we niet meer naar de waan van de banken hoefden te luisteren. En konden we weer doen waar we goed in waren; mooie producten maken en verkopen.

De brand is dankzij creatieve oplossingen van de medewerkers opgelost, zoals het inschakelen van een fietsenfabriek. We hebben uiteraard leverproblemen gehad, maar de meeste klanten zijn toch weer teruggekomen.

Waar ik het meest trots op ben? De ontwikkeling en het verwerken van voorgelakte plaat en het roestvrij maken van onze producten. Verroest Brabantia was een groot probleem. Samen met Krupp destijds hebben we de verwerking van voorgelakte plaat tot grote kunst verheven, zodanig zelfs dat ik werd uitgenodigd om in Monte Carlo op een congres van de Europese staalfabrieken, een lezing te geven over het verwerken van voorgelakte plaat. Tijdens dit congres kregen we de staalinnovatieprijs. Het congrescentrum en bijhorend hotel was gedeeltelijk op palen boven de zee gebouwd. Ik kwam met Therese, mijn vrouw, heel eenvoudig aan bij het congrescentrum in een personenauto. Dit in tegenstelling tot de meeste staalbaronnen, die met helikopters of privévliegtuigen aankwamen. Gelukkig werden mijn hotelkosten vergoed, want de kamer kostte een klein fortuin, maar het was zondermeer een hele bijzondere ervaring.

ENGLISH:
Cees van Elderen worked at Brabantia for 30 years, of which years as member of the board. With his cousins he survived rickety planes, the 1980 -1983 crisis, and even a fire. But how did he end up in an opulent hotel in Monte Carlo with a bunch of extremely wealthy steel producers?

In 2015, I started working on the Brabantia account. At that time a lot of great work was already done; Designed for Living was established and we just developed the Love Nature campaign. What I still remember is how easy it was to get up to speed. Each person at Brabantia was always there to answer any (valid or stupid ;-)) question. I immediately became a part of the team.

This cooperative feeling has not changed over the years. Working with Brabantia equals working in real partnership leading to winning the Dutch Design Award in 2016… a fact that we are still very proud of! What I am even more proud of is what I call ‘the Brabantia way-of-working’. Whether it is about a product or an advertising campaign; making the most out of everything - and not settling for less - is what I will fondly remember when thinking of Brabantia.

ENGLISH:
Debbie van Dorst is proud of winning a Dutch Design Award with Brabantia in 2016, but even more proud of the Brabantia way of working.

Na mijn schooltijd heb ik eerst een jaar bij Philips Eindhoven gewerkt, maar dat was het niet, dat was al snel duidelijk! Een tante raadde me aan om bij Brabantia te solliciteren, dat deed ik en ik kon meteen beginnen. Voor een tijdje, dacht ik, maar dat zijn uiteindelijk 38 jaren geworden.

Ik kwam te werken op de computerafdeling. De computer was toen een grote machine die werkte met ponskaarten en verwisselbare disks. De disks werden elke dag vervangen, de oude disks werden thuis bewaard onder het bed van de baas. Nu stop je een computer in je handtas en dat kleine toestel kan heel veel meer dan die moderne computer van toen. Het was een afdeling met allemaal jonge mensen, heel gezellig. Een afdeling waar hard gewerkt en even zoveel plezier gemaakt werd.

Elke week gingen we naar de friettent, twee grote tassen eten halen, een traditie volgens Adje. Totdat Adje op dieet moest, toen was het gedaan met de friettent, uit solidariteit met Adje natuurlijk.

Tussen de bedrijven door was er altijd wel tijd voor een grapje zoals die keer dat Piet zijn glazen oog in de soep liet vallen, (wat achteraf niet eens waar bleek te zijn) - Bets die al werkend keihard een kinderliedje zat te zingen terwijl meneer Jons ongemerkt in de deuropening stond – in de pauze naar het winkeltje op de hoek om voor een paar cent snoepjes te kopen die helemaal bovenaan stonden. Ik kan zo blijven doorgaan.

Na de computerafdeling volgde de fabrieksadministratie en daarna de financiële administratie en overal heb ik samengewerkt met veel leuke, gezellige mensen.

De Kerstvieringen van toen zijn ook onvergetelijk en vaak werden zij voortgezet in het dorpscafé. Na wat glazen bier en in het zicht van kerst werd er heel wat gezongen. Bijzondere momenten samen, momenten ook waar vooral de jongens van de spuiterij de show stalen.

Nu ben ik gepensioneerd, maar de band met Brabantia en (oud)collega’s blijft onder andere door deel te nemen aan de activiteiten van de club gepensioneerden.

Het was een mooie tijd bij Brabantia. Ik heb er verschillende goede vrienden aan overgehouden. Ik ben blij dat ik aan de eerste 100 jaar heb kunnen helpen bouwen en voor de volgende 100 jaar wens ik “de jeugd” heel veel succes!

ENGLISH:
About a computer as big as room, a glass eye in the soup (or not?) and lots of singing... Brabantia pensioner Marie-Josee Bax shares her fond memories.

Mijn ouders woonden in Waalre. Ons gezin had 10 kinderen; 5 meisjes en 5 jongens. Mijn vader ontmoette meneer Christ van Elderen en zijn vrouw en door de jaren heen raakten zij goed bevriend. Op een dag vroeg meneer Christ aan mijn vader en moeder of zij bereid waren om Brabantia producten te testen, want zo zei hij: “Als onze producten jullie gezin overleven, dan moeten ze wel van een goede kwaliteit zijn”. Zo gezegd, zo gedaan! We hebben als gezin heel wat producten getest op kwaliteit en eerlijk is eerlijk, niet elke product doorstond onze lakmoesproef. Ze hielden het niet allemaal uit bij ons, maar velen wel.

ENGLISH:
"If our products can survive your household, they must be good." Toon van Dijk explains how his family became official Brabantia-testers, and what they found out.

Op 20 maart 1959 ben ik begonnen bij Brabantia in Aalst. Als jong broekie van 14 achter de voetpers. Na een jaar in Aalst gewerkt te hebben, werd ik overgeplaatst naar de vestiging in Valkenswaard. Ik kwam terecht bij de bewerking en montage van strijktafels. Niet helemaal mijn ding en toen ik de vraag krijg of ik er iets voor voelde om in de spuiterij te beginnen, greep ik die kans met beide handen aan. Prachtig vond ik dat! En dat is altijd zo gebleven, een goede keuze.

Tot die vrijdag in september 1989. De dag van de brand.
Het was middagpauze en we zaten gezellig te kaarten op onze pauzeplek.
We hadden het alarm gemist en wisten helemaal niet dat er wat aan de hand was, totdat de brandweer ineens binnen stormde en zei dat we zo snel mogelijk de fabriek moesten verlaten. Dat alles in de brand stond was wel even schrikken. We stonden buiten in onze overall, onze kleding en jassen waren verbrand.

Het was mooi weer die dag, maar wat was het een rotdag!
Ik weet nog dat ik bij thuiskomst tegen mijn vrouw zei: “Ik heb niks meer, het is allemaal verbrand!” Zo eigen voelde de fabriek, zo groot het verlies.

Hoe het verder ging? We hebben een paar dagen thuis gezeten en hebben vervolgens 4 weken in Emmerich de productie vooruit geholpen en daarna konden we gelukkig weer aan de slag in de spuiterij in Valkenswaard.

Bijgevoegd een foto mijn arbeidscontract uit 1959.

ENGLISH:
Frits van Gerven and his spray-buddies were playing cards in the break room, when the Brabantia factory caught fire. What was a beautiful September-day in 1989 turned into one of the darkest of his career.

Net getrouwd en met kind op komst namen wij intrek in ons geheel verbouwde huis. Een van de oudste huizen in Valkenswaard. Omdat de oude spoorlijn die deels door de Zandbergstraat liep werd verwijderd, kwam er een stuk grond vrij dat nu tot ons huis behoort.
Gevolg daarvan een voortuin van ongeveer 30 meter diep. Een paar dagen na intrek bleek dat de postbode onze post niet kwijt kon aan ons huis. We hadden tijdens de verbouwing met alles rekening gehouden behalve met een brievenbus. Gezien de diepte van onze voortuin zou het voor een postbode natuurlijk aantrekkelijker zijn dat deze zich zou bevinden aan de voorkant van de straat gezien de afstand die hij dagelijks moest lopen.

Wat wil het toeval: Brabantia maakte brievenbussen. Niet zomaar brievenbussen maar hele speciale. Ze waren namelijk een samenwerkingsverband aangegaan met de Italiaanse ontwerper Colani. Deze heeft voor Brabantia een aantal schitterende brievenbussen ontworpen en op één daarvan, een leren variant, had ik mijn zinnen gezet. Als het aan mij lag, zou die aan de ingang van onze voortuin een mooi plaatsje krijgen aan de penant.
Waar ik echter geen rekening mee had gehouden was de prijs van de Colani brievenbus. Zo’n kleine 800 gulden (= 365 Euro). Zelfs met wat personeelskorting was de brievenbus te duur voor ons en besloot ik om een goedkopere Brabantia versie neer te hangen. Ik informeerde echter maandelijks bij ons magazijn in Overpelt of de schitterende leren brievenbus er nog was en of ze al wat goedkoper waren geworden. Er ging een jaar overheen, toen ik een telefoontje kreeg uit het magazijn of ik nog interesse had in de brievenbus. Er lagen er nog enkele in het magazijn te ‘verstoffen’ en ze konden deze nu voor een aantrekkelijke prijs aan mij aanbieden. Daar hoefde ik niet lang over na te denken en heb deze gelijk gekocht. Niet een maar twee zelfs. Stel je voor dat het leer zou verslijten, dan had ik er nog een achter de hand.

En zo komt het dat wij, als enige in Valkenswaard, deze schitterende Brabantia brievenbus van Colani in bezit hebben, die nu al 28 jaar onze voortuin siert.

ENGLISH:
Sabine Nieuwenhuizen has the prettiest mailbox in Valkenswaard for 28 years now. How she got her hands on not one, but two leather clad Brabantia mailboxes by Italian designer Colani.

Bo is more than a bin, it’s a design piece, it’s a talking point, and it’s a naughty step for a pug!

ENGLISH:
Brabantia's next top model Bo has made some pretty special friends. James Prewitt shares the cutest picture of the best buds.

Na jaren gemak van de Brabantia vuilnisbak, ging opeens het slotje van het deksel kapot. Een belletje naar Brabantia en binnen 2 dagen kreeg ik een nieuwe deksel toegestuurd! Wat een service! 

ENGLISH:
Surprised by our service. Find out why.

Some time ago, I received a call from an end consumer who complained about her ironing board. She got the ironing table as a gift for her wedding and the protective caps would not be in order anymore. Since I heard that it is an elderly woman on the phone, I asked carefully when she got married. She told me that she has already celebrated her golden wedding (50 years). The ironing board is the only gift that she is still using. And it was still in a perfect condition. Only the protective caps would have to be replaced.

That was almost inconceivable to me and I realized how much some people are attached to our products with their hearts and that, with good care, our products really last a lifetime.

ENGLISH:
Vivian Gerritsen experienced how much some people are attached to Brabantia products - and that, with good care, they really can last a lifetime.